Dvöl - 01.04.1944, Side 3

Karl iiiikli
JBftlr Þórodd frá Sandi
Við Andrés fornvinur minn sát-
um inni í stofunni hans við ar-
ininn. Hann er búsettur í Vestur-
vík, höfuðstað héraðsins. Ég bý á
öðru landshorni, en kom við hjá
honum í einni af ferðum mínum.
Fundum okkar hafði ekki borið
saman í mörg ár. Ýmislegt hafði
ég þó frétt af Andrési og breyt-
ingum, sem á honum höfðu orðið
og högum hans.
Andrés var skólabróðir minn og
bezti vinur í æsku, þó að skoðanir
okkar væru skiptar um marga
hluti og skaplyndið ólíkt. Ég var
hneigður til víns og nautna, gef-
inn fyrir gleðskap, söng og konur.
Hann var fálátur og prúðmenni hið
mesta, einrænn, sótti aldrei sam-
komur, neytti aldrei víns og var
ekki við kvenmann kenndur lengi
vel.
Ég hafði heyrt, að hann hefði
tekið gagngerðum sinnaskiptum í
seinni tíð, væri búinn að staðfesta
ráð sitt, öðlast nýja lífsskoðun,
farinn að neyta víns og orðinn
hrókur alls fagnaðar í bænum, og
á sínu nýja, yndislega heimili.
Mér duldust ekki breytingarnar,
sem orðið höfðu á hug hans og
högum, strax og ég sá hann í skrif-
stofunni. Fögnuður og lífsgleöi
geislaði af honum, þegar hann
bauð mig velkominn, þakkaði fyrir
allt gamalt og kom með Havanna-
vindla, wisky og tvö staup á diski.
Loginn frá arninum varpaði á
okkur flöktandi bjarma.
„Miklum stakkaskiptum hefur þú
annars tekið, Doddi, síðan við vor-
um saman,“ sagði Andrés bros-
andi.
„En þú þá?“ spurði ég, „hefur
þú þá ekki breytzt?"
„Það er nú víst of lítið sagt með
því,“ svaraöi Andrés. „Ég er orðinn
allur annar maður. Þú ert þó sá
sami, átt sömu áhugamál og forð-
um, lifir fyrir æskuhugsjón þína.
Ég hef glatað minni. Þú ert orð-
inn frægur doktor í fræðum þín-
um. Ég náði aldrei neinu prófi.“
Hann brosti góðlátlega.
„Vísindastörfin gefa lífi mínu
gildi,“ svaraði ég.
„Já, af því mætti ég öfunda þig,“
sagði Andrés ljúfmannlega, „en þó