Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 25

D VÖL
103
konungurinn, — af því að ég álít
að tólf dætur sé nóg handa hverj-
um sem er. Þegar Desember litla
er komin, neyðist ég líklega til að
láta hálshöggva þig.
Hann grét beisklega, þegar hann
sagði þetta, því að honum þótti
svo vænt um drottningu sína. Auð-
vitað hryggði þetta drottninguna
mjög, þar sem hún vissi hve þungt
konunginum mundi falla það að
þurfa að láta hálshöggva hana.
Það var líka leiðinlegt fyrir hana
sjálfa.
En atvikin höguðu því þannig,
að hvorugt þeirra fékk ástæðu til
að kvíða, af því að September varð
síðasta dóttirin, sem þau eignuðust.
Drottningin eignaðist aðeins syni
eftir það, og þeir voru nefndir eftir
stöfunum í stafrófinu og ástæðu-
laust var að óttast, að það hrykki
ekki til, þar sem hún var aðeins
komin að stafnum j.
Þessar sífelldu nafnabreytingar
höfðu mikil og breytileg áhrif á
skapgerð og lyndiseinkunnir
stúlknanna. Sérstaklega urðu þær
eldri æstar í skapi, af því að þeirra
nöfnum hafði oftar verið breytt.
En September, sem ekki hafði heit-
ið öðru nafni en September, var
mjög góð og indæl að eðlisfari.
En systur hennar völdu henni
samt margs konar nöfn.
Konungurinn af Síam hafði einn
sið, sem að vissu leyti gæti verið
hyggilegt að taka upp í Evrópu.
I stað þess að taka á móti gjöfum
á afmælisdegi sínum, gaf hann
þær öðrum. Á einum afmælisdegi
sínum gaf hann hverri dóttur sinni
fallegan, grænan páfagauk í gull-
búri. Búrin voru níu og á hvert
þeirra var skrifað nafn stúlkunnar,
er átti það. Prinsessurnar níu voru
mjög hrifnar af páfagaukunum
sínum og eyddu einum klukkutíma
á hverjum degi til að kenna þeim
að tala. Brátt gátu allir páfagauk-
arnir sagt: Guð varðveiti konung-
inn (auðvitað á síamisku, sem er
mjög erfitt) og sumir þeirra gátu
meira að segja sagt: „Fagra Polly“
á hvorki meira né minna en sjö
Austurlandamálum.
En dag nokkurn, þegar Septem-
ber prinsessa ætlaði að bjóða páfa-
gauknum sínum góða nótt, fann
hún hann dauðan í búrinu. Hún
fór þegar í stað að gráta og áttu
þernur hennar fullt í fangi með
að hugga hana. Þær ætluðu að fara
í veizlu og létu því September prins-
essu fara að hátta svo snemma,
sem þær gátu og yfirgáfu hana
síðan. Hún lá vakandi í rúminu og
grét og hirti ekki um það, þótt
hún væri orðin svöng. Allt í einu
sá hún lítinn fugl fljúga inn í her-
bergið. Hún tók fingurinn út úr
sér og settist upp. Þá fór litli fugl-
inn að syngja og hann söng fagran
söng um stöðuvatnið í hallargarð-
inum og pílviðartrén, sem spegl-
uðust í lygnum vatnsfletinum, og
um gullfiskinn, sem synti þar aftur
og fram. Prinsessan hætti að gráta