Dvöl - 01.04.1944, Síða 45

D VÖL
123
Fyrsta eldfjallið,

i't/rrc/aá £ á -ve.'i /t/ fcz'/ s/rr óec/zrz, /¥/7-9
Eitir IVlAttox Miller
Bóndinn Dionisio Pulido, sem
bjó á lítilli bújörö í ríkinu Micho-
acán, 180 mílur vestur af Mexico-
borg, er ef til vill eini maðurinn,
sem nokkru sinni hefur séð hina
raunverulegu myndun eldfjalls,
sem er eitt af furðuverkum nátt-
úrunnar.
Síðla laugardags, 22. júní 1943
hafði Dionisio lokið við að plægja
akur sinn og tók sér stundarhvíld.
Allt í einu sá hann granna, hvíta
reykjarsúlu liðast eins og höggorm
upp úr akrinum 50—60 metra í
burtu.
Ýmislegt nýstárlegt hafði verið
að gerast á akrinum þennan
merkilega dag, sagði Dionisio.
Snemma um morguninn hafði
jörðin skolfið reiðilega. Síðar tók
hann eftir því, að hann fann ó-
venjulegan hita leggja úr plóg-
förunum, því að hann var ber-
fættur. Síðast sá hann þennan
undarlega reyk. Þegar hann gekk
hær til að rannsaka hann nánar,
heyrði hann hvell, sem líktist því,
er tappi er tekinn úr heljarstórri
flösku. Reykjarsúlan varð stöðugt
hærri og fyrirferðarmeiri og
skyndilega þeyttist hún hátt í loft
upp. Dionisio flýtti sér heim yfir
ukrana til þess að sækja konu sína.
Pulidohjónin sáu kornakurinn
sinn aldrei framar. MeðanDionisio
var að hughreysta konu sína og fá
hana til að koma með sér, kom
ofsalegur jarðskjálfti. Jarðskjálfta-
mælar í New York, 2250 mílur í
burtu, mældu hann. Dionisio
skreiddist út úr bæjarrústunum og
leit yfir akrana. Akurinn var eitt
eldhaf, sem kastaði stórum björg-
um og sandi í tonnatali upp í
loftið.
Þegar Pulidohjónin höfðu við
illan leik komizt yfir skjálfandi
jörðina til næsta þorps, sem heit-
ir Paracutin, var þorpið eins og
vígvöllur. Vegurinn var fullur af
óttaslegnu fólki, sem var á flótta
undan dauðanum, og hafði hrúg-
að ábreiðum og sjölum úttroðnum
af alls kyns munum á vagna.
Það dimmdi ekki í Paracutin,
,því að eldfjallið, þar sem búgarð-
ur Dionisio Pulido hafði staðið,
lýsti nú upp alla sveitina, þrátt
fyrir þykkan mökk af reyk og
brennisteinsgufu. Flöktandi eld-
tungur smugu loftið og hvítgló-
andi steinar þeyttust í þúsund
feta hæð. Jörðin var eins og haf-
alda, sem ýmist rís eða fellur, með-
an á þessum skelfilegu eldsumbrot-
um stóð. Hávaðinn var líkastur því,