Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 47

DVÖL
125
brennisteinsgufuna, sem brátt kom
okkur til að hósta.
Reykjarstrókarnir, fljúgandi
björgin (sum stærri en litla flug-
velin okkar) og glóandi hraunleðj-
an kom okkur til að standa á önd-
inni af undrun og skelfingu. þegar
flugvélin nálgaðist.
Við lentum hjá þorpinu Urna-
pan, 20 mílur frá eldfjallinu.
Þykkt öskulag hvíldi á öllu, og
breyttist í límkennda leðju þegar
rigndi. Þökin svignuðu undan
þunga öskulagsins, sem hrúgaðist
niður hraðar en þorpsbúarnir gátu
mokað því burt. Áhorfendur, stund-
um um 500 á dag, flykkjast að,
því að landið umhverfis Paracutin
eldfjallið er nú orðið eftirsótt af
ferðamönnum. Stórir áætlunar-
vagnar ganga nú til Urnapan. Oft
þarf að moka síðustu tíu mílurnar
af veginum. Áhorfendurnir fara í
bifreiðum eða á múlösnum það sem
eftir er leiðarinnar frá Urnapan,
svo langt sem leyfilegt er að fara
vegna öryggis, eða h. u. b. mílu
frá rótum eldfjallsins.
Þorpið Parangaricutiro, sem þeir
innfæddu eru vanir að kalla San
Juan, stendur við jaðar hættu-
svæðisins. Handan við það er ekk-
ert nema aska, hraunleðja, þrum-
ur og ógnir. Mexicóstjórnin fyrir-
skipaði að íbúarnir skyldu fluttir
burt. En þótt þeir þyrftu að sveit-
ast við öskumokstur dag og nótt
heituðu þeir að hverfa á brott. Þeir
græða nú meira fé, heldur en þeir
hafa nokkru sinni séð áður, taka
á móti ferðamönnum og fylgja
þeim, leigja þeim múlasna og
hesta.
Á hundrað fermílna svæði sést
ekki stingandi strá eða bærist lif-
andi blað. f allt að fimmtíu mílna
fjarlægð visnuðu allar veikari jurt-
ir aðeins þær harðgerðari, svo sem
tré og runnar, héldu velli. Sjö þorp
hafa lagzt algerlega í eyði og
skemmdir orðið á mörgum öðrum.
Garðjurtirnar á hinum frjósömu
bújörðum visna og deyja, þegar
vindurinn breiðir öskulag yfir þær.
Fuglar detta dauðir til jarðar.
Skortur er á vatni, því að upp-
sprettur og lækir hafa þornað.
Ríkisstj órnin sendi hópa af
læknum, hjúkrunarkonum og
verkamönnum til aðstoðar við að
flytja meira en 800 manna burt
af þessum svæðum.
En þessum ógnum er ekki lokið
ennþá. Paracutin eldfjallið er ekki
þrotið að kröftum. Ógurlegar
sprengingar halda áfram og helj-
arstór rauðglóandi björg þeytast
með ógnarafli upp í loftið og falla
svo niður utan við gígbarmana,
sem smáhækka. Hraunstraumur-
inn heldur ennþá áfram. Á nótt-
unni sýnist eins og eldfoss falli út
af gígbarminum. Mexicóbúar
segja: „Helvíti er ennþá óbeizlað.“