Dvöl - 01.04.1944, Blaðsíða 51

Ð VÖL
129
Þegar Þau Þorsteinn og Sigríður
hættu búskap í Svartagili, lá leið
Jóns aftur vestur yfir fjallið, að
þessu sinni að Litla-Botni í Botns-
dal, til Þorkels Péturssonar bónda
þar. Munu minningarnar um Þing-
vallasveitina og alla þá mörgu og
miklu atburði, sem þar hafa gerzt
við hvert fótmál svo til, ekki hafa
sljóvgast í þeirri vist, því að hús-
bóndinn hafði sjálfur alizt þar upp
og hafði yndi af að glöggva sig á
gömlum atburðum. Hann dáðist
einnig að skáldskapargáfu drengs-
ins, sem þá þegar var farinn að
yrkja, og hvatti hann fremur en
latti til þess að þroska þá íþrótt.
Úr Botntsdalnum hvarf Jón til
Reykjavíkur. Hóf hann þar beyki-
nám og gerðist dugandi iðnaðar-
maður, en sinnti hugðarefnum sín-
um, eftir því sem tóm gafst til. Varð
hann, þegar fram liðu stundir,
efnalega sjálfstæður, og stofnaði
síðar umfangsmikið verzlunarfyr-
irtæki í félagi við annan mann.
Festi hann ráð sitt, er hér var kom-
ið sögu, og gekk að eiga skáldkon-
una Guðrúnu Stefánsdóttur frá
Fagraskógi. Eignuðust þau nokkur
mannvænleg böm.
Eins og ráða má af því, sem hér
er sagt um æviferil Jóns, hafði
hann til æviloka við margvíslega
starfsönn og umsýslu og búa og
fékkst ekki að jafnaði við skáld-
skap nema í tómstundum. Þrátt
fyrir það liggja eftir hann fjórar
ljóðabækur, og hin fimmta mun
hafa verið í aðsigi, er hann féll frá. ■
Þar er þó hver setning fáguð og
felld.
Skáldskap Jóns verður ekki lýst
hér, heldur aðeins lauslega drepið
á örfá atriði, sem einkenndu hann.
Allir, sem þekktu Jón, vissu, hve
ljóðin hans voru sönr. mynd af
honum sjálfum. Hann var sama
göfugmennið í skáidskap sem lífi
og skoðunum. Hvar sem leitað væri
í skáldskap hans, myndi hvergi
finnast þar grómtekin hugsun. Til
þess virti hann of mikið göfgi lífs-
ins og liscar sinnar. Og honum
þótti mjög fyrir því, ef aðrir gerðu
sig sekan um að nota hæfileika
sína til illkvittinna glettinga við
náunga sína eða tilveruna í heild.
Hann var einlægur málsvari allra,
sem við kröpp kjör áttu að búa,.en
sú málsvörn birtist oftar í gervi
hlýrrar samúðar með smælingjum
en hatrömu ádeiluformi. Þó að
hann sæi ekki miður en aðrir, hve
mörgu var áfátt í fari þjóðarinnar,
svo sem vænta mátti um jafn
glöggskyggnan og tilfinningaríkan
mann, var hann gæddur ríkri og
óbifandi, en þó öfgalausri, trú á
framtíðina, og þegar ýmsir fundu
það köllun sína að hafa hátt um
spillingu og lausung samtiðarinnar,
reis hann oftar en einu sinni upp
til andsvara. Mun hann þó hafa
verið mörgum ófúsari til þess að
eiga í óþörfum deilum. Trúrækinn
var hann, en engin bókstafsþræll,
og mun svo hafa verið frá barn-