Dvöl - 01.07.1946, Side 3

©vöL
SEPTEMBER
i94é
14. ARGANtSUft
a. hetfti
NAFNAKALLIÐ
EFTIR MARTIN K □ C H
Mauritz Berg var sextán ára,
þegar hann deyddi fyrsta, stóra,
fagra óskadrauminn sinn.
Það var sólbjartur september-
dagur; hann ' sat í hátíðasal
menntaskólans, þó ekki niðri á
meðal skólabræðra sinna, sem ein-
mitt nú voru að taka sér sæti á
bekkjunum við nafnakallið í byrj-
un skólaársins. Hann sat í pall-
stúkunni og faldi sig bak við súlu
í hátíðlegu hálfrökkrinu uppi und-
ir loftinu. Hann heyrði glaðlega,
áhyggjulausa kliðinn neðan úr
salnum, hann sá hundruð ungra,
hraustlegra, útitekinna andlita, en
einnig mörg þreytuleg, föl, með
sljóleg augu.
Hann sá kennarana safnast í
smáhópa. Skólameistarinn sat
þarna á tali við Sundberg yfir-
kennara, guðfræðidoktorinn, sem
kallaður var Postulinn. Og Mauritz
kvaldist af óró — hvað skyldi
skólameistari segja?
Um sumarið hafði hann lokað
námsbókunum sínum fyrir fullt og
allt og byrjað að vinna sem iðn-
nemi í málaravinnustofu Hann
leit snöggvast á hendur sínar —
það leyndi sér ekki, hvað hann
hafði fyrir stafni um þessar mund-
ir! Hendurnar voru hrjúfar og
bólgnar og klístraðar olíu og
öðrum óþverra. Ójá — svona verð-
ur maður! En hvað skyldi skóla-
meistari segja? Mauritz hafði ekki
sagt sig úr skóla; nú mundi nafn
hans verða kallað upp með hinum;
enginn mundi svara — það var
óttalegt, fannst honum.
Nú byrjaði það. Það var sung-
inn sálmur þarna niðri. Mauritz
var þögull, meðan sálmurinn
hljómaði upp til hans. Hann var
ekki með lengur.
Postulinn tók til máls, en Maur-
itz hlustaði ekki á hann. Hafði
hann ekki einmitt kosið það þann-
ig? Hann hafði hugsað til þessa
dags allt sumarið; hann hafði
viljað heyra nafn sitt kallað
upp; heyra, að enginn svaraði;
heyra kyrrðina með eigin eyrum,
til þess að skilja hve fortakslaust
bernskudraumurinn var búinn að