Dvöl - 01.07.1946, Page 4

146
Ö VÖL
vera. Því að draumurinn sá var
búinn að vera, það var honum al-
veg ljóst eftir nærri heils árs hug-
leiðingar með sjálfum sér; hann
varð að varpa því fyrir borð,
öllu þessu fagra, dýrðlega, vor-
glaða, sem hann hafði hugsað sér
fyrrum — stúdentsprófinu, stúd-
entsprófseinkunninni, stúdents-
húfunni. Æ, hví skyldi maður fá
kökk í hálsinn og sviða i augun,
þegar maður deyðir drauma!
Hann varð barnslega gramur við
sjálfan sig. Skepna! hugsaði hann,
og fann sig svo óumræðilega
vesalan í samanburði við þá, sem
eru menn, reglulegir menn. Hann
hélt höndunum svo nærri vitun-
um, að hann sveið í nefið undan
stækri olíulyktinni: finnurðu nú,
a:5 þú ert verkamaður? Finnurðu
nú, að þú verður aldrei stúdent?
Þegiðu svo!
Nafnakallið byrjaði, og Mauritz
hlustaði með vaxandi geðshrær-
ingu, vaxandi hita í hamsi, vax-
andi óþægindum í hálsinum —
nafn eftir nafn, nafn eftir nafn,
óendanlega löng keðja bjartra
vona, kerfi ungra blóma, hvert
fast við annað.
Piltur í sporum Mauritz hefur
í rauninni enga svipu á sjálfan sig
nema háðið — stúdent, hm, hvað
er það? Ekkert, ekki skapaður
hlutur, fullvissaði hann sjálfan sig,
minna en ekki neitt. Það er bara
vitleysa, spjátrungur með grann-
an göngustaf og hvíta húfu, sem
hann er svo montinn af, að honum
liggur við að rifna. Uss, það er
fullkominn fábjánaháttur!
Nú — æ, nú var nafniö kallað
upp! En það var svarað já þar
niðri, svo óendanlega langt í burtu;
það var Sveinn, bróðir Mauritz.
Enn dregst það þá um stund.
Og allir þessir, sem nú hrópuðu
sitt já, allir þessir fengu sem sagt
að halda áfram, ef til vill að kom-
ast til lands dásemdanna, þar sem
menn gerast miklir, verða lærðir
eða nafnkunnir með einhverjum
hætti. Með öðrum oröum mundu
allir þessir verða aulabárðar með
hvíta húfu og rós í hnappagatinu
í söng og sólskini, hvert sem þá
bæri; nei, ónei, þeir mundu verða
af því taginu, sem ekkert gat eða
vissi, en lá við að rifna af monti!
Þá var nú betra að fá að vinna
með höndum sínum og vera maður,
að fá að gera eitthvað myrkranna
á milli, þangað til skrokkurinn var