Dvöl - 01.07.1946, Síða 12

154
DVÖL
sjötta skilningarviti varð hún þess
vör. Hún kom stökkvandi á eftir
honum. Owen fannst hann sjá
hvassar rándýrstennurnar glitra,
reiðubúnar að sökkva sér í sól-
brunna húð hans.
— Eigum við ekki að reyna einn
leik? spurði hún í flýti.
Þau léku einn leik. Siðan ann-
an. Owen snerist eins og skoppara-
kringla við að eltast við knöttinn,
þar til hjarta hans barðist um eins
og beykishamar og honum fannst
hendur og fætur þyngri en blý.
Næstu daga varð hann fyrir
árásum fjölda íþróttakvenna úr
öllum íþróttagreinum. Hvorki á
landi, í fljótinu eða í sjónum átti
hinn ofsótti herra Carruthers
nokkurt griöland. Hvar sem hann
hélt sig skaut alltaf upp við hlið
hans einhverju kvenkyns vöðva-
knippi, ljómandi af þrótti og fjöri,
svo nærri lá að hann fengi ofbirtu
í augun. En engri þeirra tókst aö
veiða Owen í net sitt.
— Ég er furðuverk, Mortimer,
sagði Owen við þjón sinn. Er ég
ósigrandi? Já, vissulega. Rándýra-
hjörðin eltir mig yfir fjöll og dali,
gegn um skóga og yfir fljót, og þó
er ég ennþá óbreyttur og frjáls.
Frjáls, Mortimer. Frjáls eins og
fjallablærinn.
— Já, herra. En þér ættuð ekki
að hafa orð á því. Dramb er falli
næst.
— Gamli, vantrúaði Mortimer,
komdu nú með reiðfötin mín.
— Mér finnst alltaf eitthvaö ör-
lagaríkt við konu á hestbaki, taut-
aöi þjónninn. Eitthvað banvænt.
En herra Carruthers heyrði ekki
óheillaspár þjónsins, heldur fór á
bak og lét brokka af stað til aö
hitta rándýrið, sem átti þann dag-
inn. Hún leit raunar ekkert ban-
vænlega út, þarna sem hún sat á
Rauö.
Owen sat á stórum, svörtum fáki.
Hann lyfti hattinum og svo var
haldið af stað. Owen leit út und-
an sér á hinn fullkomna vanga-
svip stúlkunnar. Það var eitthvað
sérstakt við þessa stúlku.
— Hvar ríð'ið þér þegar þér er-
uð heima í borginni? spurði hún.
— Hjá háskólanum. Eigum viö
að hittast þar á miövikudaginn?
— Það held ég varla. Þér sitjið
hestinn alveg hræðilega. Rándýrið
tekur sér stöðu til að ráðast að baki
fórnardýrsins.
— Að hverju leyti sit ég illa?
spurði Owen auðmjúkur.
— Að öllu leyti. Þér megið kalla
það fordóma ef þér viljið, en það
hefur í rauninni mjög mikið að
segja hvernig karlmaður situr í
hnakk.
Þetta var hættulegasta rándýrið,
sem Owen hafði fyrir hitt.
— En við gætum líka hitzt ein-
hversstaðar annars staðar, þegar
við komum til borgarinnar, þráað-
ist Owen við. — E1 Morocco þarf
hvorki hnakk né reiðstígvél.