Dvöl - 01.07.1946, Qupperneq 24

166
DVÖt
gólfið og gaf kettinum. En hvað
mundi hún geta í viðureign við
stríðsmenn? Jesús!
Hún skaut höfðinu ennþá meira
á ská og skotraði augunum út um
gluggann, út á ískalt hjarnið. Æ,
það sást lítið út um þennan
glugga. Reyndar mátti henni vera
sama. Allt var frosið, já, á næt-
urnar hálffraus hún sjálf, svo að
það var mesta furða, að hún
skyldi ekki fyrir langa löngu vera
komin til hans Jóns síns sálaða ...
Hún leit til dyranna, ekki af 'því
að hún heyrði neitt marr, ýskur
eða fótatak, heldur af umhugsun-
inni um voðann, sem sumir áttu við
að búa. En hún sá hurðina ljúkast
upp. Skyldu þeir nú vera að koma
með mélið til hennar? ... Nei, hann
var ekki með mél, þessi maður....
Allt í einu sá hún, tók hún eftir,
að ... Og þarna fór hún í hnipur.
Skyldu þeir þá vera komnir vestur
líka? Ó, himnanna faðir. Voru
þeir komnir, þeir stríðsins þrjótar,
svívirðandi konur og fíflandi
stúlkur? Gátu þeir þá ekki einu
sinni látið frosnar skrukkur í friði
og valið sér af skárra tæinu?
Hún spennti greipar:
— Góði guð! Sendu mér nú
hann Jón minn til hjálpar gegn
þeim vonda stríðsmanni, sem kom-
inn er undir mitt þak, viljandi
kannski eitthvað frá mér taka, en
guð má vita hvað — köttinn? —
og mér sjálfri mein gera. Amen!
Og svo fór hún að gráta.
Hún heyrði vart sinn eigin grát,
en máski heyrði guð hann? Og
hvað sem öðru leið, þá heyrði
hann til hennar, þessi komumað-
ur, því að nú gekk hann inn gólfið
og klappaði henni á kinnina.
— Hættu að gráta, Sigríður min,
því að ég þykist vita, að þetta sé
Sigríður Egilsdóttir á Grundarhóli.
Hættu að gráta — þetta er bara
nýi lögreglustjórinn. Hér eru engir
hermenn!
En gamla konan heyrði ekki
nema hreim annarlegra orða, og
hún hélt, að nú væri maðurinn að
tala útlenzkuna. Og hún herti svo
bara á grátinum, því hvað kunni
hún að tala útlenzkar tungur?
Yfirvaldið sá, að ekki mundi
mega við svo búið standa. Hann
tók upp pyngju sína og rétti kon-
unni seðil.
En hún bara hristi höfuðið. Á
gamals aldri hafði hún ekkert að
selja, hafði reyndar aldrei selt
neitt —■ sér vitanlega, jú, prjón og
band, en nú hafði hún ekkert
slíkt. Að svona fínn maöur vildi
kannski kaupa sængina hennar —
eða köttinn? Og aftur hristi hún
höfuðið, og tárin féllu ofan á
handarbakið á manninum.
— Viltu ekki lítilræðið, kona
góð? sagði stjórnandinn. — Þér er
alveg óhætt. Ég geri þér ekki
neitt!
Konan hristist, og tárin hrukku,
og nú rann allt í einu ljós upp
fyrir lögreglustjóranum. Hann