Dvöl - 01.07.1946, Síða 27

DVÖL
169
SEKT ÖNNU
Eftir Kálmán Mikzsáth
Dómararnir sátu á ráðstefnu. Úti
var þoka, sem máði hélublómin af
gluggum stóra, skuggalega hússins
og lagðist fast upp að veggjum
þess, Hvað höfðu líka blóm að gera
á slíkum stað?
Inni var þungt og mollulegt loft,
það yar lykt af blautum loðkáp-
urn og brennivíni, og viftan i efstu
gluggarúðunni snerist hægt og
stirðlega. Kviðdómararnir hölluðu
sér þreytulega aftur á stólbökin.
Annar þeirra lokaði augunum og
hlustaði annars hugar á urgið í
penna skrifarans, en hinn geispaði
og bankaöi í borðið með pennan-
um. Dómsforsetinn ýtti gleraug-
unum til á nefinu á sér og þurrk-
aöi sveitt enniö. Köld, grá augu
hans horfðu rannsakandi til dyr-
anna.
— Eru fleiri þarna frammi?
spurði hann vörðinn. Röddin var
drafandi.
— Stúlka — svaraði vörðurinn.
— Látið hana koma inn.
Hurðin opnaðist og stúlkan kom
inn. Hreint loft barst inn með
henni, það lék svalandi um andlit
þeirra, sem inni voru. Áhrif þess
voru eins og sólargeisli hefði brot-
izt gegn um þokuna og héluna á
gluggunum.
Hvað hún var lítil og snotur!
Rósóttur kjóllinn féll mjúkt að
fagurlimuðum líkamanum, hreyf-
ingar hennar voru léttar og eitt-
hvað hrífandi við allt hennar fas.
Þó var hún niðurlút og áhyggju-
full á svipinn.
— Hvað viltu, barn? spyr dóms-
forsetinn kærulaust. Hann er
strangur embættismaður og þekkir
ekkert til samúðar. Stúlkan lagar
svarta klútinn á höfði sér og varp-
ar öndinni þungt.
— Ég hef þungar áhyggjur, mjög
þungar, svarar hún. Röddin er þýð
og angurvær, hún hrærir hjartað
eins og fagur söngur, sem ómar í
loftinu eftir að hann er í rauninni
þagnaður. Dómararnir verði mýkri
á svipinn og meira að segja mynd-
irnar af konunginum og lands-
dómaranum, sem hanga uppi á
vegg sýnast örfa hana til að tala.