Dvöl - 01.07.1946, Blaðsíða 55

D VÖL
197
legri ólund, sem þó vakti hlýhug og hóf kynningu. Svipur hans var þver
og röddin blátt áfram óvingjarnleg, og þó — ég veit ekki hvernig hann
fór að því — en mér hlýnáði af þakklæti þegar Feiti Karl var orðinn
mér svo kunnugur, að hann sneri sínu fúla svínstrýni að mér og sagði ó-
þolinn: „Jæja. hvað viltu?“ Þessa spurði hann alltaf, þótt hann veitti
aldrei annað en viský og aðeins eina tegund af því. Ég hef séð hann
þverneita nýjum gesti um að kreista sítrónusafa saman við það. Feiti
Karl var á móti öllu nýjabrumi. Hann batt stórt handklæði um sig miðj-
an og á því þurrkaði hann glösin meðan hann gekk um beina. Gólfið
var úr tré, stráð sagi, drykkjarborðið gamall búðardiskur, stólarnir harð-
ir með beinu baki; eina skrautiö voru auglýsingar þær, kort og myndir,
sem frambjóðendur tíl sveitarstjórnarkosninga, sölumenn og upp-
boðshaldarar höfðu fest á veggina. Sumt af þessu var margra ára. T. d.
hékk þarna enn þá ávarp frá Rittal hreppstjóra, sem óskaði eftir end-
urkjöri, en Rittal var dáinn fyrir sjö árum.
Meira að segja í mínum eyrum hljómar lýsingin á Buffalóvínstofunni
ákaflega ömurlega, en þegar þú haföir rölt eftir dimmum götum, eftir
timburgangstéttum, og fenjaþokan vafizt um þig eins og óhrein, blakt-