Dvöl - 01.07.1946, Qupperneq 59

DVÖL
201
„En hvers vegna gerir hann þetta? Hvaða gaman hefur hann af að
hlusta, ef hann skilur ekkert?“
Alex vafði sér vindling og kveikti í. „Það hefur hann ekki, en hann
elskar viský. Hann veit, að ef hann hlerar við glugga, kemur hingað og
endurtekur það, sem hann hefur heyrt, þá gefur einhver honum viský.
Hann reynir að heyra skraf frú Ratz við búðarlokurnar, eða stælur Jerry
Nolands við mömmu sína, en fyrir slík samtöl fær hann ekki viský.“
Ég sagði: „En að enginn skuli hafa skotið hann, þegar hann liggur á
gluggunum."
Alex velti vindlingnum sínum. „Margir hafa reynt það, en þú sérð
Bjarnar-Jóa alls ekki, og þú nærð honum ekki. Þú lokar vel gluggunum
og talar samt í hvíslingum, ef þú ætlar ekki að láta herma eftir þér.
Þú varst heppinn, hvað dimmt var í kvöld. Hefði hann séð þig, hefði
hann máski látið hreyfingarnar fylgja með. Þú ættir að sjá þegar
Bjarnar-Jói skælir smettið á sér til að líkja eftir ungri stúlku. Það er
fremur viðbjóðslegt.“
Mér var litið á skrokkinn, sem lá undir borðinu. Bjarnar-Jói sneri
hnakkanum að okkur og ljósið skein á svartan hárlubbann. Ég sá stóra
flugu setjast á hausinn á honum og ég get svarið, að þá kipptist allt
höfuðleörið til, eins og þegar hestar yppta til bjórnum undan flugum.
Flugan settist aftur og kippirnir í höfuðleðrinu hristu hana af. Það fór
hrollur um mig allan.
Samræðurnar í stofunni höfðu hnigið í lágróma suð. Feiti Karl hafði
gljáð glös á þurrku-svuntu sinni síðustu tíu mínúturnar. í námd við mig
ræddi hópur manna um hanaat og hundaat, og smátt og smátt.leiddu
þeir talið að nautaati.
Alex, sem stóð hjá mér, sagði: „Komdu og fáðu dropa.“ Við gengum
að borðinu. Feiti Karl kom með tvö glös og sagði: „Hvað viljið þið?“
Hvorugur okkar svaraði. Karl hellti brúnu viskýinu í glösin. Hann leit
fýlulega á mig og deplaði alvarlega til mín öðru þungu augnalokinu.
Hvers vegna veit ég ekki, en mér fannst þetta uppörfandi. Karl hnykkti
til höfðinu í áttina að spilaborðinu. „Sá hremmdi þig.“
Ég drap aftur tittlinga framan í hann. „Tek hund með mér næst.“
Ég stældi stuttaralegt orðalag hans. Við drukkum viskýið og snerum
aftur að stólum okkar. Timothy Ratz vann einn kabal, stokkaði spil sín
og flutti sig að borðinu.
Ég leit aftur til borösins, sem Bjarnar-Jói lá undir. Nú lá hann á
maganum og sneri heimskulegu, brosandi andlitinu að stofunni. Hann