Hlín - 01.01.1944, Side 38

36
Hlín
undir eins og eitthvað bjátar á, eða ef ástin, svokölluð,
endist ekki jafnvel og við var búist. Menn hlaupa eklrei
lturt frá sjálfum sjer! Þó að eitthvað þyki að, eða slettist
upp á vinskapinn, er jrað venjulegast að kenna skapgerð-
arbrestum, sem Fólk vex ekki frá, Jró að ])að hlaupi hvað
frá öðru. Þeir mundu og gera vart við sig í hinni næstu
heimilisstofnun, enda er mönnum það liolt og nauðsyn-
legt að skilja það, að kærleikurinn verður að vera meira
en blíðskapur einn og gamanleikur. Hann verður líka að
vera starf og fórn og einlæg góðvild.
Það var Jdví ekki út í bláinn gert, Jiegar ríkisvaldið
setti hömlur á samljúð ógiftra, en gerði hinum skilnað-
inn ekki of auðveldan. Þetta er skynsamleg tilraun til að
temja menn til skyldurækni og drengskapar. Nú sjá
menn aðeins ófrelsið við þetta, en skilja ekki J)á siðlegu
hugsjón, sem vakir á bak við. Menn skilja ekki að öll sið-
menning hefur kostað einhverjar takmarkanir á per-
sónufrelsi mannsins, en Jró er rjett stefnt, ef þær tak-
markanir ná tilgangi sínum. Og í sambúð karls og konu
er það hollara og vænlegra til Jrroska, alment skoðað, að
reyna að yfirstíga ósáttina og læra að fyrirgefa hvor öðr-
um, skiljandi það, að öllum er í einhverju áfátt, en grípa
ekki hið fyrsta tækifæri til skilnaðar.
Öllum er það kunnugt, hvernig höfundur trúar vorrar
leit á Joessi mál. Hann sagði að vísu, að í upprisunni
kvæntust menn ekki eða giftust heldur lifðu eins og engl-
ar á himnum. En hjer á jörðunni, meðal ófullkominna
manna, taldi liann þessa stofnun gagnlega. Og um skiln-
aðinn sagði hann: „Vegna hjartaharðúðar yðar leyfði
Móse yður að skilja við konu yðar.“
Svo mikils getur öðrum hvorum aðilja hjónabandsins
verið áfátt í drengskap eða mannkostum, að sambúðin
verði óbærileg og Javí sje sjálfsagt að leyfa skilnað. En
Joetta er ekki Jrað, sem stofnað er til með hjúskapnum.
Það er stofnað til þess, að maður og kona megi með hinu