Hlín - 01.01.1944, Síða 102

100
Hlín
laði. Þau hljóða svo hátt, að heyrist heim í bæ og full-
orðna fólkið kemur hlaupandi. Krakkarnir eru skildir
að. Drengurinn fær myndina, því að hann er yngri.
(Mæmt að vera eldri, þá verða menn oft að láta undan). —
Svo er hann leiddur heim og telpan er ein eftir og grætur
yfir ranglæti lteimsins og líklega einhverju öðru, senr lmn
veit ekki hvað er, en sólskinið er ekki lengur bjart, ekk-
ert er fallegt lengur. Bráðum ætlar hún samt að fara að
leika sjer, en ltvað er hægt að gera? Hún, sem er ein. —
„Eigum við ekki að fara að flytja fjeð á land“, er spurt
við hliðina á ltenni, drengurinn er kominn aftur. ,,Júhú,
það skulum við gera“, segir hún himinglöð. Og leikurinn
byrjar. Nú er lífið aftur orðið bjart og brosandi. —
Drengurinn og telpan ganga út götur, hún á eftir. „Flýttu
þjer nú“, kallar liann óþolinmóður, „liversvegna ferðu
svona hægt? Stúlkurnar verða reiðar, ef við komum ekki
nógu snemma með kýrnar". — „Já“, segir telpan ósköp
lágt, „en nautið var látið út með kúnum í morgun, jrað
kannske stangar okkur“. — „Nautið, þetta er bara kálfur.
hað gctur ckkei t. Hana, jeg skal leiöa jDig", og hann þríí-
ur í hönd systur sinnar, og óðar verður hún hvatari í
spori, sama öryggið færist yfir liana eins og þegar þau
leiðast um bæinn í myrkrinu á vetrarkvöldum, af því að
þau þora ekkert að fará einsömul.
Áfram held jeg og sje sjálfa mig á litlum bát, sem þýtur
seglum þöndum yfir úfinn sæ. Jeg er rennblaut, því að
sjórinn gengur yfir bátinn. Það er siglt svo hátt sem unt
er og sýður á keipum, en jeg get brosað um leið og jeg
beygi mig móti skvettunum, af Jrví að hann pabbi minn
situr við stýrið. Stóra, sterka höndin lians er krept um
stýrissveifina. Hann hnyklar brýrnar og bvessir bláu aug-
un móti storminum, og hann raular vísuhelming fyrir
ntunni sjer. — Nei, jeg gat ekki verið hrædd, þegar liann
pabbi minn sat við stýrið. — Og jeg man þegar hann dró
glóandi járnið úr smiðjuaflinum og mótaði jrað með