Hlín - 01.01.1944, Síða 106

104
Hlín
mín“, kvað hún, „en hversu mikill hluti æskunnar held-
urðu að vil ji læra af því, sem við höfum lært í skóla
reynslunnar. — Að altaf skuli unga kynslóðin þurfa að
læra alt það sama og við! — Það sýnist þó mikill sá munur
að vera ókunnur öllum einstigum, troðningum, þvergöt-
um og krossgötum lífsins eða hafa klifið það alt upp á
örðugasta lijallann. Við eigum engin ráð svo dýr, engar
óskir svo fagrar, að við viljum það ekki alt gefa æskunni
í veganesti. — Það er þessi losarabragur, sem mjer fellur
svo illa“.
„Þar má til varnar færa“, sagði jeg, „að þessi mikli
hraði nútímans hefur komið hálfgerðum glundroða á
svo margt, það stappar nærri að maður hafi blátt áfrarn
ekki tírna til að lifa. Það cr keyrt á þriðja ,,gír“ alla leið
inn í eilífðina".
„Já, líklega hefur engin kynslóð lifað meira örstreymi
umbóta og framfara en við“, mælti hún, „það verð jeg að
viðurkenna, umbreytt nálega öllu, alt frá óruddum
troðningum í bílfær vegakerfi, óræktarmóum í fagur-
grænar sáðsljettur, moldarkofum í snotur, velbygð stein-
hús, í stað gömlu ldóðanna sjálfvirkar eldavjelar og raf-
suðutæki, lýsislömpunum í glóandi rafljós. Og svo allir
skólarnir, sem bjóða æskunni útbreiddan faðm — og nú
flæða peningarnir yfir þetta alt saman. F.n livað heyrum
við? Aldrei nógu mikil jrægindi. Aldrei nógu stuttur
vinnutími. Aldrei nógu hátt kaup. — Og er jrá furða þó
okkur verði þungt í skapi við að hugsa til Jress, að næsta
sporið er að yfirgela ættaróðölin og flytja í kaupstaðina",
og nú glamraði í prjónunnm hjá görnlu konunni. —
,,Nei, nei, gamla vinkona“, flýtti jeg rnjer að segja. „Þetta
er alt sarnan eðlilegt. Við erum öll aðeins einu sinni ung.
Miklir peningar gefa möguleika til að láta meira eftir
skemtanaþrá og námslöngun sinni. Það er önnur tíðin
nú en þegar við lifðum árið út á einni skemtiferð tii
næsta bæjar eða samkomu". — „O, já man jeg það“, sagði