Morgunn - 01.12.1953, Blaðsíða 62

140
MORGUNN
Ég hygg að fundum okkar Susie muni einhvern tíma
bera saman síðar, ef til vill þegar ég verð komin yfir
landamærin, en ég vona að ég verði þá ekki í hópi jarð-
bundinna borgara andaheimsins. Ég held að hún hafi lika
komið til að hjálpa mér að greiða úr vandamáli, sem olli
mér nokkrum áhyggjum.
Börnin uxu og ég gat nú fækkað stúlkunum. Ég réði
kennslukonu til mín til að kenna þeim, og auk þess ungl-
ingsstúlku, til að hjálpa mér við heimilisstörfin og líta
eftir börnunum. Stúlka þessi var átján ára að aldri og
nefndist Carrie. Síðari hluta dags brá mér óþægilega, er
ég kom heim. Eitt barnið var með sprungna vör og blæddi
úr sárinu. Carrie hafði slegið það svona óþyrmilega.
Mér leizt ekki á blikuna og sagði henni að ég gæti ekki
haft hana lengur í þjónustu minni, hún væri of örlynd til
þess að umgangast börn.
Daginn fyrir ákveðinn burtfarardag hennar af heimili
mínu fann ég miða á borðinu mínu, sem hún hafði skrifað.
Hún bað mig um að veita sér annað tækifæri, hún skyldi
gæta sín betur, sér þætti svo vænt um mig og börnin, sig
langaði til að bæta fyrir brot sitt. Ég vissi ekki hvað ég
átti að ráða af, ég kenndi í brjósti um stúlkuna, en var
mér unnt að treysta henni? Mér varð hugsað til Susie,
hún hafði lofað að hjálpa mér, ef ég hugsaði til hennar.
Það var farið að rökkva og ég sat alein inni í herbergi
mínu, eins og kvöldið eftirminnilega. Ég beindi hugsun
minni að henni og sagði upphátt að ég bæði hana um að
ráðleggja mér hvað ég ætti að gera. Ég hafði lagt miðann
frá Carrie á kjöltu mér. Á ég að hafa stúlkuna lengur?
Mér fannst ég vita af Susie inni hjá mér og taldi mig heyra
hana segja: „Nei, ekki nema því aðeins að þú viljir láta
þetta sama endurtaka sig áður en mánuður er liðinn.“
Ég efaðist með sjálfri mér, hafði Susie komið til mín og
talað til mín, eða var það, sem ég taldi mig heyra, aðeins
bergmál minna eigin hugsana? Ef til vill. Var rétt af mér
að láta hana fara og neita henni um tækifærið. Hefði ég