Morgunn - 01.12.1953, Blaðsíða 42

120
MORGUNN
miðillinn sofnaði transsvefni. Ada sjálf hafði mikinn áhuga
fyrir þessu. Ef þetta tækist yrði það í fyrsta sinn á ævinni,
að hún fengi sjálf að vera vottur að fyrirbrigðunum.
Tilraunamenn settust í kring um borðstofuborðið að
venju, en enginn sat nær borðinu en í um það bil fjögurra
feta fjarlægð frá því. En borðið var dregið út eins og
vant var.
Dr. Westwood hóf tilraunirnar með því að spyrja hátt:
,,Er nokkur staddur hér?“ öllum til undrunar var sam-
stundis svarað með þrem háum höggum, sem allir heyrðu.
Aftur sagði presturinn: „Geta öflin, sem hér eru, hreyft
borðið?“ Enginn var nær borðinu en í um það bil fjögurra
feta fjarlægð frá því, en samstundis tók það að dansa
eftir gólfinu af miklu fjöri. Þetta hætti fljótlega. Þá hófst
það í loft upp og stóð kyrrt í loftinu meðan dr. West-
wood smeygði höndum sínum undir borðfæturna. Að því
loknu settist það aftur rólega á gólfið. Undrun allra var
mikil.
Nú var farið að skyggja og þá var dregið fyrir glugg-
ana og tilraunaherbergið myrkvað, en Ada féil ekki í
trans. Innan skamms fóru ljósafyrirbrigðin að koma fram,
en engar raddir heyrðust nú tala. En þá gerðist skyndi-
lega mjög óvænt atvik. Ada hafði, eins og áður segir, ekki
fallið í trans. Allt í einu tók að myndast andlit í loftinu
hinum megin við borðið, sem dr. Westwood sat við, og
það tók að svífa í áttina til miðilsins, sem sat honum til
vinstri handar. Þá rak hún upp skelfingaróp og samstundis
féll hún annaðhvort í yfirlið eða transsvefn. Dr. Westwood
vissi aldrei, hvort heldur var. Fundarmenn vöktu hana
til meðvitundar, en fundinum var iokið að þessu sinni.
Þetta hafði þau áhrif á Ada, að hún vildi ekki sjá meira.
Þetta var reynt oftar, en árangurslaust. Dr. Westwood
harmaði þetta mjög, en samstarfsfólk hans hélt eindregið
með miðlinum, sem neitaði að sitja fyrir þessi fyrirbrigði,
nema í transsvefni. Vonum prestsins, að fá fyrirbrigðin
fram í dagsljósi og án þess miðiliinn félli í trans, var