Morgunn - 01.12.1953, Blaðsíða 20

98
MORGUNN
ckki trú, viðurkenning visindalega sannaðra staðreynda,
en ekki religion, og í öðru lagi var hann svo einlægur
trúmaður, að hann þurfti ekki að bæta trú sína upp með
neinu, hvorki spíritisma né öðru. En honum lá kristin-
dómurinn í svo miklu rúmi, og hann elskaði svo heitri
elsku kirkjuna, sem sjálfur hann og feður hans maður
fram af manni höfðu þjónað, að honum var það brenn-
andi áhugamál, að kirkjan færði sér í nyt þau vígðu
vopn, sem sálarrannsóknirnar fá henni í hendur í baráttu
hennar gegn efnishyggju.
Um langan aldur hafði hann verið prestur og hann
þekkti erfiðleika prestsins, bæði sem sálusorgara einstakl-
ingsins og predikara fyrir söfnuðinn, þess vegna varð
hinum trúaða alvörumanni það mikið alvörumál, að prest-
arnir lærðu að notfæra sér í baráttu sinni niðurstöður
hinna vitrustu sálarrannsóknamanna til að skilja sjálfir
og gera öðrum skiljanleg ýms vandamálin í guðspjöllunum.
Hann átti það til að vera óþoiinmóður við þá, sem honum
fannst að ættu að skilja þetta, og hann leit svo á, að ef
ekki yrði hægt að boða framhaldslífið sem ómótmælan-
legt þekkingaratriði, væri vandséð um framtíð kirkjunnar.
Við prest nokkurn, sem fuilyrti, að hann þyrfti engar
sannanir i þessum efnum, trú sín nægði sér, sagði séra
Kristinn: „Heiminn varðar ekkert um, hverju þú trúir í
þessum efnum. Við höfum trúað svo margri vitleysu, boðað
svo marga fjarstæðu. Spurningin er aðeins þessi: Hvað
getum við vitað?“
Það sannaðist á séra Kristni sjálfum, hve sannfæring
hans í þessum efnum var fölskvalaus og heil. Mér er eitt
dæmi þess hugstætt. Fyrir þrem árum varð hann fyrir
þeirri raun, að missa með óvæntum og sviplegum hætti
son sinn, Daníel, sem hann átti elliárin með, frá stóru
heimili. Fjölskylda hans og vinir komu saman, þegar lík
þessa sonar var lagt í kistuna, en sjálfur stóð hinn niræði
öldungur við kistugaflinn og söng hærri röddu en nokkur
annar í stofunni og klökkvalaust eftirlætissálminn sinn: