Morgunn - 01.12.1953, Blaðsíða 40

118
MORGUNN
rödd var að syngja í herberginu og allir hlustuðu á. Þá
kom rödd stjórnandans, sem bað, að þau litu öll í tiltekna
átt. Hvað sáu þau? Uppljómaða einhverju sálrænu ljósi í
myrku tilraunaherberginu sáu þau fullskapaða og full-
klædda líkamsmynd af konu, sem stóð þar, og af vörum
hennar, sem hreyfðust, streymdi hið dásamlega tónahaf.
Þau fengu að sjá hana, sem söng og þráfaldlega hafði
sungið fyrir þau áður á tilraunafundunum. Þá var þessum
dularfullu Ijósum snúið, þeim var beint að miðlinum, sem
allir sáu nú sitja eins og líflausa i djúpum transi.
Dr. Westwood spurði sjálfan sig lostinn undrun, hvort
hann væri farinn að sjá sýnir. Hvernig gat hann sannað,
að hann væri ekki undir einhvers konar sefjunaráhrifum,
bæði hann og hinir tilraunamennirnir, sem allir horfðu á
þetta undur?
Hann minntist þess, hve auðvelt er að blekkja mannleg
skynfæri, þrátt fyrir einlægni og góðan vilja. Til þess að
ganga úr skugga um, að hér væri ekki blekking á ferðum
vildi hann reyna að finna upp einhverjar „teknískar"
aðferðir. Hann var ennfremur sannfærður um, að til þess
að fá sönnun þess, að hér væri um persónulegar vitsmuna-
verur aðrar en miðilinn að ræða, yrði að fá fyrirbrigðin
fram í fullu dagsijósi og án þess miðillinn félli í trans.
Var þetta mögulegt? Hann ákvað að reyna.
Um hvers konar nýbreytni áttu tilraunamennirnir hið
ljúfasta samstarf við Ada Besinnet sjálfa. Enginn var
fúsari en hún. Hún var örugg og ekki sýnilegt, að hún
hefði nokkuð að fela.
Fyrsta skrefið var að taka þessar raddir á plötu með
upptökutæki. Með því yrði sannað, að raddirnar væru
ekki ímyndun. Upptökutækið var sett á gólfið, en eins
og áður segir virtust raddirnar myndast í um það bil sex
feta hæð frá gólfi. Fundurinn hófst, og eftir hálfa klukku-
stund kom fram úr auða rúminu fyrir framan miðilinn
geysistór, hlý og þur karlmannshönd, greip um hægra úln-
liö dr. Westwoods, lét hann standa á fætur og beindi hendi