Morgunn - 01.12.1953, Blaðsíða 38

116
MORGUNN
ins sjálfs að verki? Var hægt að auka á fjölbreytnina í
fyrirbrigðunum? Og enn lék dr. Westwood ákaflega hugur
á að vita, hvort transinn væri alveg skilyrðislaust nauð-
synlegur til þess að framkalla þessi fyrirbrigði? Honum
lék alltaf grunur á, að transinn kynni að gera persónu-
klofninguna mögulega. Var hugsanlegt, að unnt væri að
gera miðilinn sjálfan áheyranda og áhorfanda að fyrir-
bærunum? Þessum spurningum fóru tilraunamennirnir nú
að velta fyrir sér.
Vitanlega var auðvelt fyrir dr. Westwood og félaga hans
að ganga úr skugga um, að þarna væru einhver önnur
öfl að verki en Ada sjálf. Þegar litlu fingurnir á hinni svo-
kölluðu Pansy tóku úrið og skiluðu því aftur, var miðillinn
undir sterkri gæzlu dr. Westwoods. Mjög líkt var það, sem
gerðist á fundunum á Sólvallagötu 3 með Einer Nielsen,
síðast þegar hann var hér gestur S.R.F.l. Ég sat við vinstri
hlið hans, mjög trúverðugur fundargestur við hægri hlið-
ina, við héidum vandlega höndum hans og studdum fótum
okkar á fætur hans, en á meðan léku sér við andlit mitt,
hár mitt og hálsbindi örsmáir, ískaldir og einkennilega
harðir fingur. Þeir tóku smáhluti á borðinu fyrir framan
okkur og fluttu þá um herbergið, en hlutirnir voru smurðir
með fosfór, þeir glitruðu eins og maurildi í myrkri til-
raunaherbergisins, svo að auðvelt var að fylgjast með
fJutningi þeirra, sem um 30 manns horfðu þar á í einu.
Dr. Westwood langaði fyrst til að ganga algerlega úr
skugga um, hvort raddirnar, sem töluðu víðs vegar um
herbergið, væru algerlega óháðar raddböndum og talfær-
um miðilsins sjálfs. Þess vegna lagði hann fingur sína
á háis hennar og ofanverðan barka, þar sem talfærin
lireyfast nær sem maður talar, en meðan raddirnar töluðu
eða sungu í herberginu, var enga minnstu hreyfing hægt
að merkja í talfærum miðilsins, og varir hennar bærðust
ekki hið allra minnsta, meðan allir í herberginu hlustuðu
á sönginn og talið.
Dr. Westwood talaði við tenórsöngvarann, sem nefndi