Morgunn - 01.06.1947, Blaðsíða 22

16
MORGUNN
mínir, höfðu komið akandi í heimsókn til mín, og höfðu
tekið með sér unga stúlku, sem ég hafði aldrei séð áður.
Meðan við vorum að drekka te úti í garðinum, sá ég mjög
sérkennilega veru standa fyrir aftan prestinn. Hún virtist
fylgjast vel með samtali okkar og hafa mikinn áhuga
fyrir því. Ég sá líkamslýti á þessari veru, sem vafalaust
stafaði af slysi, sem hún hafði orðið fyrir á yngri árum.
Ég fór með ungu stúlkuna til þess að sýna henni garðinn,
og gat ekki stillt mig um að segja við hann: „Þér eruð
mjög órólegar. Þér hafið misst einhvern, sem var yngri en
þér sjálfur. Þessi vinur yðar hefir andazt i sjúkrahúsi, og
um það leyti hefir honum verið kynlega illa við hljóðið
frá stórri klukku, sem hefir verið á einhverju húsi beint á
móti glugganum hans. En nú gengur með okkur maður,
sem ég sá, meðan við vorum að drekka teið í garðinum.
Hann er mjög áfjáður í að hugga yður, og hann hefir
bæði þekkt yður og unga manninn vel. Hann gefur mér
til kynna, að þessi ungi maður, sem ég held að sé bróðir
yðar, hafi farið af jörðunni mjög snögglega, og að hann
hafi alls ekki viljað deyja. Eldri maðurinn virðist hafa
haft sérstakan hæfileika til að skilja drengi og unga pilta.
Mér finnst hann vilja segja yður, að hann skuli hjálpa
þessum bróður yðar yfir þetta.“
Allt reyndist þetta vera rétt, unga stúlkan kannaðist
þegar við það, en ég vil geta þess, að hið ytra sýndi hún
engin sorgarmerki á sér.“
Annað dæmi tilfærir höf. þess, að látnir menn séu oss
nálægir:
„Á stríðsárunum vorum við að safna saman fötum
fyrir þá, sem misst höfðu heimili sín í loftárásunum. 1
þeim erindagjörðum kom til mín dag nokkurn frú ein, og
vorum við að tala saman í dagstofunni minni, og var vin-
kona mín þar hjá okkur.
Meðan þær skiptust á orðum, bar þetta fyrir sjón mína:
á bak við frúna, sem sat andspænis mér, stóð kvenvera,