Morgunn - 01.06.1947, Qupperneq 55

MORGUNN
49
og geri enn, en hún bandar hendi í móti mér, en kemur
sjálf til mín, og tek ég hana þar í faðm minn. Við töluðumst
margt við, en allt án orða. Við lásum hvors annars leynd-
ustu hugsanir, eins og maður les á bók. Eitt meðal annars,
sem ég spurði hana um, var, hvað hún væri að starfa, og
sagðist hún vera að hjúkra, alltaf að lækna og hjúkra.
Ég spurði hana hvort ég mætti ekki vera þarna hjá henni.
Hún svaraði: „Ekki strax“ og leit hún mjög ástúðlega í
augu mín. Þegar ég hafði notið þessarar sælu litla stund,
leið hún úr faðmi mínum, og á þann stað, sem hún var
áður á. Ég stóð og starði góða stund og rétti fram báða
arma mína í von um að hún kæmi aftur, en hún hristi,
brosandi, höfuðið, og ég sá að hún sagði: „Bíddu rólegur,
vinur!“ Allt fólkið, sem þarna var inni brosti blítt til
mín og leit um leið þakklátum augum til hennar 1 sömu
svipan var tekið um axlir mér aftur og var þá haldið
af stað heim. Þegar langt er komið á leið heim, dettur mér
í hug, að gaman væri nú að skreppa austur að „Kumlhól,"
sem er hóll fyrir ofan Sandeyri á Miðnesi, og vita hvort
satt sé að huldufólk búi þar, en sú hefir verið trú manna,
frá því að huldufólkstrú hófst hér á landi. Ástæðan til
þess að mér flaug þetta í hug er sú, að ég var á þeim
slóðum nokkrum dögum áður, og var þá rætt um þjóð-
trúna viðvíkjandi þessum hól. 1 sömu andrá og þessi hugs-
un grípur mig, hreyfði drengurinn minn sig, en hann
svaf við hlið mína, sem fyrr getur, og kem ég þá sam-
stundis til fullrar meðvitundar. Það skal tekið fram, að í
næst herbergi hékk klukka á vegg, skáhallt við dyr svefn-
herbergisins og heyrði ég gang hennar allan tímann.
Ég legg við drengskap minn, að þessar frásagnir eru
réttar og sannar í alla staði.
HaZldói' Hattgrímsson,
4