Morgunn - 01.06.1947, Qupperneq 67

MORGUNN
61
þurfi vinirnir frá báðum heimum, að leggja skilyrðin fram.
Sumir gera sér í hugarlund að til árekstra hljóti að koma,
hinum megin við landamærin, ef maður eða kona hafi
verið tví- eða þrígift á jörðunni. Þeir spyrja eins og Gyðing-
arnir forðum: „Hvers kona verður hún þá í upprisunni?"
Ég hefi átt þess kost, að tala við framliðna menn og konur,
sem átt höfðu fleiri maka hér á jörðunni, og þetta fólk hefir
ekki látið uppi nein vandkvæði í sambandi við þetta. Þó
grunar mig, að síðari maki manns eða konu, eigi að gera
að því sem allra minnst, að fá þann, sem misst hafði maka,
til að gleyma honum eða hætta að hugsa um hann. Og
vei þeirri stjúpmóður, sem er köld eða vond við stjúpbörn
sín. „Og það, sem ég sárast syrgði fyrr, er sál mína farið
að kæta,“ safði séra Matthías. Framliðin kona sagði einu
sinni við manninn sinn, þegar hahn barmaði sér yfir að
vera skilinn eftir: „Vinur minn, þeir tímar munu koma,
að þú vildir ekki hafa farið á mis við þessa þjáningu.
Þegar þú lokar augunum í síðasta sinn á jörðunni, en opnar
augun þín hérna meginn, muntu skilja mig.“
Oft er um það spurt, hvort ekki sé skað-
£r það skaðlegt legt fyrir hina framliðnu, að við hér séum
fyrir framliðna? að skipta okkur af þeim. Margsinnis hefi
ég lagt þessa spurningu fyrir framliðna
vini mína, og af svörum þeirra dreg ég þá ályktun, að þetta
sé fjarri öllum sanni. Svörin hafa m. a. verið þessi: „Þegar
ég fann, að ég gat talað við þig og sá, að þú trúðir, að
þetta er ég sjálf, fannst mér ég einskis þurfa að óska
fremur þá stundina.“ .... „Mesta sælan mín er sú, að
fá að tala við þig, vera hjá þér, og hjálpa þér.“ . . . „Mér
hefði aldrei getað liðið vel, meðan þú værir í óvissu um,
að ég væri hin sama og væri með þér. Það er dásamlegt
að vera hér, en dásamlegasti kærleikur HANS birtist í
því, að HANN leyfir mér, að vera með þeim, sem ég elska.
Ykkur finnst langt að bíða endurfundanna, en okkur finnst
það ekki, því að við höfum ekki einu sinni skilið við jarð-