Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 34

116
MORGUNN
leið. Eða að fyrir kæmi, að maður færi allt í einu að
hugsa mikið um fjarlægan vin, og svo kæmi bréf frá
vininum með næsta pósti, eða jafnvel biði mannsins heima.
Þetta væru hlægilegar tilviljanir.
Slíkt gat verið merkilegt og jafnvel skemmtilegt, en
sýnir, yfimáttúrleg skilaboð og allt þess háttar, það var
auðvitað sjálfsblekking ein, sem heilbrigðu og skynsömu
fólki bar að forðast.
En nú fóra sálrænar gáfur Elvíra að aukast, og hún
fékk ákveðið hugboð um, að hún ætti ekki langt eftir
ólifað. Með nokkurum sársauka gerði hún sér ljóst, að
það mundi ekkert þýða að tala um þetta við John, eða
að reyna að láta hann skilja þetta. Honum yrði málið að-
eins ógeðfellt, eða þá, að hann mundi blátt áfram móðg-
ast. Hún velti því fyrir sér, hvernig hún gæti aðvarað
hann, hvort ómögulegt væri að undirbúa hann og sann-
færa hann um, að þau mundu samt halda áfram að elska
hvort annað, og að þau mundu síðar fá að finnast, því að
dauðinn væri aðeins endurfæðing, en ekki útslokknun,
og lausn frá þjáning og sorg. Stundum stóð hann hana
að því, að hún sat og starði á hann, og hann undraðist
með sjálfum sér, hvað kynni að felast á bak við þetta
augnaráð. En hún þorði ekki að segja honum neitt.
Nokkrir mánuðir liðu, og frú Elson fór að spyrja sjálfa
sig, hvort hugboðið um, að hún ætti skammt eftir ólifað,
kynni ekki að hafa orsakazt af einhverjum þungum hugs-
unum, sem hún hafði alið í brjósti, eða af þvi að hún
kynni að hafa verið eitthvað óstyrk i taugum um tíma.
Hún fór að fagna þvi með sjálfri sér, að hún hefði ekki
trúað manni sínum fyrir málinu, einkum nú, þegar þetta
undarlega hugboð birtist leita minna á hana óg henni
leið að öllu leyti betur. En nú kom hugboðið aftur, með
enn meiri þunga og enn meiri sannfæringarkrafti en fyrr;
en enn hikaði hún við að valda honum angri, með því
að fara að tala um þetta við hann, og einkum vegna þess,
að hún vildi ekki trufla gleði hans yfir efnalegri velgengni,