Morgunn - 01.12.1951, Síða 39

MORGUNN
121
Ég bað hana að segja mér söguna.
„Jæja, en hún er löng. Eruð þér alveg vissar um, að
þér viljið hlusta á hana?“
Ég fann það á mér, eins og ég hef oft fundið áður við
líkar aðstæður, að hana langaði til að segja mér þessa
sögu. Líklega skynjaði hún á einhvern, að einmitt ég
myndi hlusta á söguna með samúð og skilningi. Þó höfð-
um við aldrei áður talazt við um annað en viðfangsefni
í þjóðfélagsvandamálum og list, í sambandi við skemmt-
unina í leikhúsinu, sem ég gat um. Mig gat ekki rennt
grun i, hver þessi saga hennar kynni að vera, en ég reyndi
að fullvissa hana um, að það væri mér gleði, að hlusta
á eitthvað óvenjulegt, eða m, ö. o. eitthvað merkilegt.
,,En þetta er fremur náið og persónulegt mál“, sagði
hún, eins og með nokkurri hlédrægni. og horfði á mig
rannsakandi, sem vildi hún lesa hugsanir mínar. Þá tók
hún ákvörðun sína og hóf að segja frá með óvenjulega
yndislegri rödd:
,,Ég ætti að byrja á því að sega yður, að ég hef aldrei
verið svonefnd trúkona. Ég hafði ekki getað trúað á and-
legar verur. í lífi mínu sem leikkona og einnig í einkalífi
mínu, varð margt fyrir mér, sem ég gat ekki samrímt
trúnni á þokukenndar verur, sem ættu að geta birzt fólki
í okkar heimi, eins og ég þekkti þetta fólk: sem góða fé-
laga, léttúðuga, með allan hugann við jarðneska hluti,
holdlega og kærulausa um flest annað. Ég hafði rekið mig
á staðreyndir í þessum efnum, sem urðu mér engan veg-
inn sársaukalausar. Hvernig mátti það vera, að þetta fólk
yrði að öndum eða englum eftir dauðann, já, yrði yfir-
leitt að nokkru eftir dauðann? Það fannst mér fjarstæða,
og ég trúði ekki á neitt annað en listina og líðandi stund.
Samt fullnægði þetta mér ekki.
Þá eignaðist ég dásamlegan vin, mann, sem elskaði mig
með ást, sem var gjörólík allri annarri ást, sem ég hafði
komizt í kynni við. Hann var djúptrúaður, og þó án
minnstu tilhneigingar í þá áttina að dæma annarra trú