Morgunn - 01.12.1951, Qupperneq 45

MORGUNN
127
spíritisminn hafi verið henni mikils virði í stormum og
baráttu langrar og viðburðaríkrar ævi.
Frúin er sjálf miðill. Heima fyrir iðkaði hún um langt
skeið ósjálfráða skrift, og segir hún margt frá þeirri
reynslu sinni og sambandi fjölskyldunnar við látna ást-
vini fyrir miðilsgáfu hennar sjálfrar. Um sumar af þeim
frásögnum er það að segja, að sannanagildi þeirra fyrir
aðra menn kann að vera fremur lítið, en hitt er auðskilið,
að fyrir fjölskyldu hennar voru þessar orðsendingar lát-
inna vina mikils virði.
Lífsgátan lét ekki hina spurulu, gáfuðu konu í friði,
þess vegna varð hún að leita, og spíritisminn svaraði mörg-
um þeim spurningum hennar um tilveruna, sem enginn
svaraði annar. f upphafi bókarinnar farast henni orð á
þessa leið:
„Svo lengi sem vér vitum, hefur upp úr órólegu hafi
mannsandans staðið klettur, sem mannsandanum tókst
aldrei að sigra. öld af öld hefur mannsandinn barizt við
þennan klett, eins og ólgandi hafið, voldugt og sigrandi
allt annað . .. Kletturinn er spumingin mikla:
Hvaðan? Hvert? Hversvegna?
Hvaðan komum við? Hvert förum við? Hvers vegna
urðum við til?
Svo lengi sem mannsandinn hefur hugsað hefur hann
leitað svars við þessum spurningum. Og þegar svarið
fékkst ekki, hné hann máttvana niður eins og bylgjan.
Hann varð að láta sér nægja að trúa. Trúin kom eins og
uppbót á þekkingarleysinu.
Margir fundu fullnægju í trúnni, en aðrir ekki. Þeir
börðust hinni eilífu baráttu, þeir lögðu oft líf sitt fram
til þess að finna hið rétta svar. Enginn veit tölu þeirra,
sem urðu að borga þessa leit með lífinu sjálfu, dæmdir
fyrir villutrú eða galdra. En þeir urðu að leita, leita hvíld-
arlaust, til að leysa lífsins og dauðans gátu.
Sérhver andleg siðbót er ný mannlífsalda, sem rís til
að leita skilnings, leita svars við þýðingarmestu spurn-