Morgunn - 01.12.1951, Qupperneq 46

128
MORGUNN
ingum mannsandans: Hvaðan kom ég? Hvert fer ég eftir
dauðann? Til hvers lifi ég?
Spíritisminn er ein slík alda. . ..
Ég hef verið geyglaus leitandi. Þessvegna hef ég aldrei
sleppt þeim spíritistíska lifsskilningi, sem ég drakk í mig
með móðurmjólkinni. Ég hef aldrei þagað um það, að ég
er spíritisti. Hvers vegna hefði ég átt að gera það? Vissu-
lega hef ég þrásinnis orðið fyrir skynsemdarlausu spotti
og sömu bjánalegu orðin hafa þrásinnis verið við mig
sögð: „Guð komi til, eruð þér svona hjátrúarfullar? Og
ég hélt þó, að þér væruð svo gáfaðar!“
Ég hef venjulega svarað þessu með mínu allra hvers-
dagslegasta samkvæmisbrosi og sagt: „Ósköp er leiðin-
legt fyrir yður, að yður skuli hafa skjátlazt svona mikið.“
Stundum var ég hvassari og sagði: „Hafið þér nokkum
snefil af þekkingu á því, sem þér eruð að tala um? Nei,
það hafið þér ekki. Þér eruð ánægðir í þekkingarleysi yð-
ar. En munið það, að þeir, sem leita, eru í sannleika lif-
andi, þeir, sem ekki leita, em eins og hjúpur utan um
það, sem ekkert er.“ ...
Að vera spíritisti er ekki fólgið í hjátrú, hugarburði,
bamaskap eða trúgimi. Það er náðargáfa, og náðargáfa
sem bindur manni skyldur á herðar.
Ég hélt út í lífið frá æskuheimilinu mínu sem sann-
færður spíritisti, og ég hef alltaf verið það. 1 erfiðleikum
mínum hef ég stuðzt við spíritismann, og mér hefur aldrei
reynzt hann skaðlegur. Ég missti ekki fótfestuna í því
jarðneska lífi, sem mér bar að lifa, þótt ég væri spírit-
isti, hugarró minni glataði ég ekki.
Þvert á móti gaf spíritisminn mér innra jafnvægi á
þeim ámm, þegar ég varð fyrir andstyggilegum og rang-
látum ásökunum, misskilningi vegna þess að menn vildu
ekki skilja mig, og meðan yfir mig rigndi árásum og blöð-
in eltu mig með meira og minna illkvittnislegum gaman-
myndum. Þetta innra jafnvægi gaf mér þrek til að halda
baráttu minni áfram. ... “