Morgunn - 01.12.1951, Síða 52

134
MORGUNN
nesk mannvera, og ég læt hann um sitt. En þér verðið
að lofa mér því að segja konunni minni ekki frá þessu,
því að þá mundi hún ekki þora að eiga þarna heima leng-
ur. Ég hef engum öðrum en yður sagt frá þessu.“
Hversu oft hef ég ekki heyrt þetta hrokafulla orð:
„hjátrú“, en segi maður blátt áfram og hreinskilnislega
sína eigin dulrænu reynslu, er furðulegt, hve margir
aðrir koma og segja það, sem fyrir þá hefur komið
af svo kölluðum „yfimáttúrlegum“ fyrirbrigðum, sem
fólk segist blátt áfram aldrei geta gleymt. Ef menn em
vissir um, að ekki verði hlegið að þeim, em þeir fúsir á
að segja frá. Ef fólk hefði yfirleitt hugrekki til að leysa
frá skjóðunni, væri hægt að fylla heilar bækur dulræn-
um frásögum. Það væri réttara að gefa gaum hinum
ósegjanlega mikla áhuga, sem menn hafa fyrir heimi
andanna og vitneskju manna um hann, þegar verið er
að dæma nútímann fyrir að hann sé á kafi í efnishyggju.
Heimurinn er ekki svona, hann er leitandi mitt í allri
tækni nútímans. . ..
Ég get hugsað mér, að menn vildu spyrja: Hefur nokk-
ur maður raunhæft gagn af að vera spíritisti?
Eftir minni reynslu stórkostlegt gagn.
Síðan ég fór að heyra raddir, varð miðill, kynntist anda-
heiminum, komst aldrei neitt andstygilegt inn í sálarheim
minn. Ég hafði örugga tilfinningu fyrir því, að það væri
yfir mér vakað.
En hafðir þú nokkurt gagn af spíritismanum í hvers-
dagslífi þínu?
Já, einnig þar, þótt jarðlífið yrði mér harður reynslu-
skóli. Ég veit ekki, hvernig ég hefði komizt í gegn um
þann skóla, ef ég hefði ekki verið spíritisti. Af vonbrigð-
um fékk ég miklu meira en nóg. . . .
Stundum lá við að öldurnar færðu mig í kaf.
Mér er minnisstætt eitt kvöld. Alls konar svívirðileg-
um árásum hafði rignt yfir mig, fjarstæðum ásökunum,
mér fannst ég ekki þola meira. Ég lá á knjám fyrir fram-