Morgunn - 01.12.1951, Síða 53

MORGUNN
135
an rúmið mitt, og ég vissi, að ekkert myndi þýða fyrir
mig að leggja mig fyrir, ég myndi aðeins byltast í rúm-
inu andvaka langa og svefnlausa nótt. Þá varð mér fyrir
að kalla á látinn bróður minn.
Getur þú ekki hjálpað mér, Andrés, því að sjálf get
ég ekki meira.
Þá fann ég hönd strjúka ósegjanlega mjúklega og blítt
um hár mitt, strjúka mig um ennið, yfir kollinn og niður
á hnakkann, strjúka aftur og aftur. Aldrei get ég lýst
þeirri rósemi, sem féll yfir æst og órólegt taugakerfi mitt.
Ég varð á svipstundu öll önnur. Óendanlega mild sælu-
kennd streymdi niður bak mitt og ég féll í mók. Án þess
að afklæða mig fór ég upp í rúmið, breiddi ábreiðuna yfir
mig og svaf alla nóttina.
Þegar ég vaknaði um morguninn var ég fullkomlega
endurnærð og hress. . ..
Mig dreymir oft einkennilega, eins og raunar marga
aðra. Þegar ég var unglingsstúlka, dreymdi mig að ég
væri stödd í einhverjum miklum háska; ég hrökk illa upp,
en ég heyrði ennþá í stofunni óminn af hárri rödd, sem
hafði kallað „Þann sautjánda í Mnum þriÖja.“
Ég sagði ýmsum þennan draum. Sumir héldu, að hann
boðaði að ég mundi deyja þann 17., aðrir að þetta boð-
aði giftingardaginn minn. Árin liðu og ekkert gerðist
þann 17.
En fyrsta bókin mín kom út sautjánda dag hins þriðja
mánaðar 1903. ...
Ég veit með vissu, að ég hef séð kirkju, sem er horfin
fyrir öldum síðan, Fredebjerg-kirkju í Himmerland. Ég
var 6 eða 7 ára gömul, kom gangandi að rústunum, en
lcirkjan hafði verið lýst í bann á sínum tíma vegna morðs,
sem framið hafði verið frammi fyrir altarinu. Um þetta
var mér, barninu, ókunnugt með öllu. ...
Spíritisminn varð mér sannarlega að raunhæfu gagni
á árunum, þegar ég stóð í orustuhitanum og ferðaðist
stríðandi frá einum ræðustólnum til annars um þvert og