Morgunn - 01.12.1951, Qupperneq 69

MORGUNN
151
beggja, meðan zítarinn flaug um í loftinu. Jafnframt gat
ég hvað eftir annað fullvissað mig um, að glampinn var
af bandi mínu á honum. Síðara atriðið, hve langt zítarinn
færi, athugaði ég með samtímis miðunum í ýmsar áttir.
Þær sýndu, að zítarinn hreyfðist fyllilega 4—5 álnir burtu
frá miðli. Hreyfingarnar hlutu því að vera því sem næst
jafnmiklar og fljótar eins og öllum virtist í byrjun.
Þessi tilraun með lýsandi liti bar þannig að sama brunni
og fyrri athuganimar í myrkrinu: hlutirnir hreyfðust á
einhvern óskiljanlegan hátt og jafnvel þannig, að ég gat
oft ekki séð, hversu nokkur maður hefði getað komið
slíkri hreyfingu af stað, þó hann hefði verið allur af
vilja gerður.
Aðeins eitt sinn þóttist ég sjá eina pjáturtrektina hreyf-
ast í fullri birtu. Það hafði verið kveikt skyndilega með-
an talsverð ókyrrð var. Þegar ljósinu var brugðið upp,
sýndist mér trektin skríða áfram 2—3 þumlunga, en þetta
blasti ekki beint við mér, svo athugunin var óviss. Síðar
átti ég tal við konu, sem sat nær. Hún fullyrti, að trektin
hefði glögglega hreyfzt í birtunni.
Ýmsir eldri tilraunafélagsmenn hafa fullyrt það við mig,
að þeir hafi séð jafnvel þunga hluti hreyfast í fuTlri hirtu
(dagsljósi, ljósi af góðum lampa), t d. stóla, rúm o. fl.
Ein sagan var sú, að tveir glöggir menn hefðu horft á
miðilinn svífa í lausu lofti. Þeir handsömuðu hann, er
hann sveif í loftinu og áttu fullerfitt með að halda hon-
um niðri! Ég skal engan dóm á sögur þessar leggja, en
ef því má trúa, að hlutir geti hreyfzt af sjálfu sér í
myrkri, þá er hitt litlu lygilegra, að þeir geti hreyfzt
í birtu.
* # #
Ég hef áður getið þess, að Ijósi var oft brugðið upp.
Ég veit, að allir spyrja: Því var ekki kveikt, þegar mest
var um að vera, því ekki meðan miðillinn sveif í lausu
lofti og gæzlumaður togaði í axlir hans, því ekki meðan
hljóðfærið var að hringsóla fram og aftur? Ef þetta hefði