Morgunn - 01.12.1951, Síða 73

MORGUNN
155
tal að ræða og hölluðust fremur á þá sveif, að raddirnar
væru í raun og sannleika það, sem þær sögðust vera: radd-
ir dáinna manna, þó það kynni að litast, sem talað var, af
hugsunum miðilsins. Ýmsar ástæður töldu menn fyrir
þessu og var sú ein. að stundum töluðu tvcer raddir í senn.
Fullyrt var, að þetta hefði komið fyrir, og ég tel það
óhugsandi, að nokkur maður geti talað tveim röddum í
senn með búktali. Ég heyrði þetta aldrei og vefengdi því
algerlega þessa sögusögn.
Seint og síðar bar þó nokkuð fyrir mig, sem ég undrað-
ist stórum, og sýndist algerlega koma í bága við búktals-
skýringuna. Það var ekki sjaidan, að þessar raddir sungu,
stundum lítið og óáheyrilega, stundum hátt og skýrt, heil
lög. Víst. tvisvar sinnum heyrði ég tvcer raddir syngja sama
lagiö í senn svo glöggt og skýrt sem frekast varð á kosið.
Var önnur röddin há, hvell kvenmannsrödd, en hin dimm,
skjálfrödduð karlmannsrödd. Raddir þessar komu báðar
frá auða svæðinu, þar sem enginn var, mér vitanlega,
nema miðillinn, og voru ekki minna en 4—5 álnir milli
þeirra. Þessi athugun var svo glögg, að um hana varð
ekki efazt. Ef þetta á að skýrast á eðlilegan hátt, hljóta
2 viðstaddir að hafa kunnað búktal og það af mestu list.
Ekki er þessi tilgáta sennileg, en sé henni sleppt, er varla
um annað að gera en að álíta raddirnar yfirnáttúrlegar
eða óskiljanlegar. Eftir að ég hafði orðið þessa var, vissi
ég varla, hvað halda skyldi um raddir þessar. Kitt er víst,
að oftast var það sem sagt var meira eða minna blandað
hugsun miðilsins, það dró dám af honum.
Ur því ég minnist á sönginn, má geta þess, að í honum
var oft og einatt auðfundin list, sem bar órækan vott um
scngþekking og söngæfing. Einn af söngfróðum félags-
mönnum sagði mér jafnvel, að helzta sönnunin fyrir því
að fyrirbrigðin gætu ekki verið á neinum svikum byggð,
væri í sínum augum sú, að enginn viðstaddur gæti á
nokkurn hátt sungið svo listfengt, sem stundum vildi til.
Einu sinni var kunningja mínum boðið á fund í félaginu