Morgunn - 01.06.1952, Blaðsíða 40

34
MORGUNN
í vöku væri. Hún gengur nú fast að mér, leggur hægri
hönd sina á vinstri öxl mína og snýr mér svo að ég horfi
beint við dyrum svefnherbergisins. Við stóðum nú í dyr-
unum, bendir hún inn í herbergið og segir: „Sérðu þenn-
an?“ Þá tók ég eftir því, að ég svaf þama í rúminu mínu,
en stend þó samtímis í dyrunum og held í hönd Stínu.
Mér þótti undarlegt að vera kominn í tvennt og varð
hræðslan fyrsta tilfinningin.
Kristín sagði þá með sinni einlægu og sannfærandi rödd:
„Vertu óhræddur. Það, sem ég ætla að sýna þér, fá fæstir
að sjá fyrr en eftir líkamsdauðan." Nú náði ég fullu ör-
yggi og jafnvægi. Þá segir Kristín: „Komdu nú heim til
mín.“ Ég játti því, en spurði, hvar hún ætti heima. Hún
kvaðst eiga heima á annarri jarðstjörnu.
Nú fórum við í gegn um gasgeim og fórum hratt. Reykja-
vík hvarf mér sjónum, og haldið var í suðvestur. Við kom-
um þama út frá landinu og var ég hálf smeykur. Stína
fann, hvað mér leið og sagði: „Þetta getum við ekki.“
Hún virtist finna, hve bundinn ég var við jarðlífið, og
sagði nú alúðlega: „Við skulum fara þangað, sem ég átti
heima, þegar ég var lítil.“ Þótti mér við þá breyta stefn-
unni og fljúga suður og austur um fjöll og taka land þar
sem bær stóð í halla og á rann fyrir neðan. Bærinn var
með þrem burstum og voru dyr á einni, en einn gluggi á
hverri burst. Við gengum nú í kring um bæinn, því að
margt var, sem Stína vildi sýna mér. Allt í einu fórum
við að hoppa yfir bygginguna. Gekk það ágætlega, því
að Stína hélt í hönd mína. Er ég kom niður úr einu stökk-
inu, tók ég eftir því, að ég bældi ekki grasið. Varð ég þá
svo undrandi, að ég hrópaði: „Svona vildi ég vera léttur.
Guð almáttugur, hvað það væri gaman." Þá segir hún:
„Svona erum við sviflétt, Pétur, þar sem ég á heima. Þú
Þú getur ekki ímyndað þér, hve fegin ég er að vera komin
heim.“ Ég andmælti því og sagði, að hún hefði farið of
snemma. En hún svaraði því, að enginn færi of snemma.
Þá datt mér skyndilega í hug kverið hans Helga Hálf-