Morgunn - 01.06.1952, Blaðsíða 75

MORGUNN
69
til kvölds, og hafa mat með sér. Þessa daga lýkur frúin
venjulega ekki verki sínu fyrr en löngu eftir miðnætti.
Frú Iversen er fremur lág vexti, en gild með afbrigðum.
Nokkuð er hún sérkennileg í útliti og háttum, en býður
af sér góðan þokka og vinnur mjög á við kynningu alla.
Ég vil nú gefa lesandanum litla svipmynd af því, sem
fram fer í vinnustofu frúarinnar og lýsi níunda skiptinu,
er ég kom þangað, og er þetta í samræmi við það, er ég
krotaði í dagbók mína, þegar heim kom.
Alllangt var til frú Iversen frá þeim stað, þar sem ég
bjó í Kaupmannahöfn, og leigði ég mér því bifreið þangað.
Bifreiðarstjórinn spurði, hvert förinni væri heitið, og kvað
ég það vera á Dúfuveg. Þegar þangað kom sagði ég hon-
um númer hússins.
„Eruð þér að fara til frú Iversen?" sagði bifreiðarstjór-
inn.
Ég kvað svo vera.
„Það verður tæpast mikið lið að því,“ sagði hann.
„Taugakerfi mitt komst í ólag, og ég fór til hennar hvað
eftir annað, án þess að finna nokkurn bata. Svo fór ég til
sérfræðings og þá batnaði mér. Þetta eru engar læknis-
aðferðir. Hún bara strýkur mann.“
„Ég hef engan mismun fundið á mér. En sumum batnar
hjá henni. Reynslan er ólygnust," sagði ég og kvaddi.
Ég sá, þegar inn kom, að allir bekkir voru þétt setnir
og margir stóðu á gólfinu. Ég leit á klukkuna. Hún var
ellefu. „Ég losna ekki fyrr en klukkan sjö til átta í kvöld,“
tautaði ég og skaut mér upp á dívan einn, að baki f jögurra
kvenna, sem þar sátu.
Frú Iversen var eins og venjulega í sínum hvíta sloppi
og önnum kafin. „Næsti,“ sagði hún. Skipstjóri mikill og
sterklegur gekk til hennar. Þau töluðu saman kunnuglega.
„Ég fer á sjóinn eftir hádegið," sagði hann, „en ég hef
hrottalegan höfuðverk, sem ég vil gjarna losna við.“ Frúin
strauk um höfuð honum. „Hvemig er það nú,“ sagði hún.
„Hann er að hverfa.“ Frúin hélt áfram. „Nú er hann horf-