Morgunn - 01.06.1952, Blaðsíða 80

74
MORGUNN
ástæðum legið rúmföst í þrjú ár. Ekki komizt fram úr
rúminu hjálparlaust," sagði konan. „Þér skuluð koma í
eitt skipti enn,“ sagði frú Iversen. AJlir viðstaddir undr-
uðust stórlega. Þetta voru þau mestu stórmerki, sem ég
sá í stofu frú Iversen.
Nú var hringt til frúarinnar. Kona úti í Valby hafði
gallsteinaflog. Frúin blés í heyrnartólið. Gallsteinafloginu
létti. — Ég sagði við frú Iversen: „Stormar í Kaupmanna-
höfn ná ekki út til íslands, en haldið þér, að yður mundi
takast að blása burtu verki úti á Islandi gegn um síma?“
„Ég efast ekki um það,“ sagði hún. „Reynslan hefur fært
mér heim sanninn um það, að einu gildir um vegalengdir.“
Það var aftur hringt. Það voru tveir ungir menn og hafði
annar ákafa tannpínu. „Jæja, þá blæs ég,“ sagði frúin,
„en haldið þið ykkur föstum, því ég gjöri storm á ykkur,“
og hún hló. Frú Iversen er glaðvær og á það til að bregða
fyrir sig gamni. „Allt í lagi, blásið þér bara; við stöndum
föstum fótum,“ höfðu þeir svarað. Frúin blés, en eftir
litla stund hló hún aftur. Piltarnir höfðu sagt í heyrnar-
tólið: „Blessaðar frú Iversen, látið þér hann lygna, tann-
pínan er horfin og við erum alveg að fjúka.“ Ekki veit
ég, hvort þeir sögðu þetta í gamni; líklegra þykir mér
það. Nú kom bifreið frá Rauða krossinum, og inn var
borin kona í sjúkrakörfu. Hún var 82 ára. Því næst kom
drengur, sem var andlega sljór á vissum sviðum. Hann
hafði t. d. ekki getað talið nema upp að fjórum. Nú var
hugsun hans að skýrast, og hann gat talið viðstöðulaust.
Annar var með sjóndepru. Hann var einnig á batavegi.
Næst gekk fram stór maður og höfðinglegur. Kona hans
var með honum, einnig sjúk. Meðan frú Iversen var að
nudda herðar manns þessa, sagði hún: „Já, svo þér safnið
mörgum fallegum munum. Ljómandi eru þetta falleg mál-
verk, sem þér hafið í stofunum yðar.“ „Sjáið þér það?“
sagði maðurinn undrandi. Frú Iversen tók að lýsa híbýl-
um hans og málverkum hverju af öðru og stóð allt vel
heima. Maðurinn féll alveg í stafi. „Hvernig má þetta