Morgunn - 01.06.1952, Blaðsíða 39

MORGUNN
33
3. FERÐIN MEÐ STÍNU.
Ég bjó á Hverfisgötu 125. Eigandi hússins bjó þar einnig
með dóttur sinni, tæplega þrítugri, er Kristín hét. Hún
kom oft inn til okkar hjónanna og hjálpaði konu minni
með bömin okkar, sem voru bæði mörg og smá. Hún
fékk stundum léðar hjá mér bækur, einkum Morgun, er
henni þótti mjög vænt um að fá til lesturs.
Einhverju sinni barst í tal lífið eftir dauðann og hafði
hún þá orð á því, að það okkar, sem fyrr færi yfir, léti
hitt vita. Tók ég vel í það og sagðist ekki skyldi láta
standa á mér. En þá segir hún: „Það verður líklega ég,
sem þarf að ómaka mig.“ Féll svo talið niður.
Nokkurum dögum síðar, þegar ég var að fara til vinnu,
sagði Páll faðir hennar mér, að hann færi ekki til vinnu,
því að hann þyrfti að fara með Stínu sina í spítala. Mér
brá, vissi ekki að hún væri veik. Hann gaf þá skýringu,
að það væri botnlanginn, og féll svo talið niður. Kristín
var nú skorin upp og tókst það ágætlega. Þetta var rétt
fyrir jólin 1928.
Þá var það einn morgun, þegar ég var að ganga til
vinnu, að Páll sagði mér, að nú ætlaði hann að sækja
Stínu sína í dag. Ég varð glaður við, því að Kristín var
okkur öllum kær. Um kvöldið, er ég kom heim frá vinnu
brá mér illa: Páll sagði mér, að Kristín væri dáin. Á heim-
sóknartíma sjúkrahússins var hún glöð og hress, en þegar
hún ætlaði að klæða sig, fékk hún svima, og áður en nokk-
uð var hægt að gera, var hún dáin.
I næsta febrúarmánuði dreymdi mig þennan draum:
Mér þykir ég vera í eldhúsinu, en innar af því var svefn-
herbergi okkar hjónanna. Meðan ég stend þarna heyri
ég barið að dyrum og anza: „Kom inn.“ Hurðin opnast
og Kristín snarast inn. Ég hrópa upp: „Stína, ertu komin.“
„Já, eins og ég lofaði,“ svaraði hún. Ég var þess minn-
ugur, sem á undan var gengið, og vissi, að þetta var sál-
ræni hlutinn af Kristínu. Mér var þetta jafn verulegt og