Morgunn - 01.06.1957, Qupperneq 41

MORGUNN
35
við fórum í handalögmál. Ég greip regnhlífina hans og
greiddi honum högg, en regnhlífin brotnaði og ég varð
gripin hræðslu við að hann kynni að yfirbuga mig. En
þá fór lestin að hægja á sér, af því að hún var að koma
inn á Guildford-stöðina. Þá varð maðurinn hræddur. Hann
sleppti mér og hentist út úr lestinni áður en hún stað-
næmdist við brautarpallinn. Ég var öll í uppnámi. En ég
hef regnhlífina".
Ég sendi skrifarann minn á fund vinkonu minnar með
smáblað. Á það hafði ég skrifað, að mér þætti mjög leitt
það, sem komið hefði fyrir, og ég bætti við: „Taktu regn-
hlíf mannsins með þér á miðvikudaginn". Hún sendi mér
svar um hæl, í bréfi, á þessa leið: „Mér þykir mjög fyrir
því, að þú skulir vita nokkuð um þetta. Ég var ákveðin
í að segja þetta ekki nokkrum manni. Ég skal taka með
mér brotnu regnhlífina, en það er regnhlífin mín, en ekld
regnhlíf mannsins".
Þegar hún kom til miðdegisverðarins á miðvikudaginn,
staðfesti hún í hverju atriði alla söguna, og hún kom með
brotnu regnhlífina, sem var ekki regnhlíf mannsins, held-
ur sjálfrar hennar. Hvernig sú skekkja hefir komizt inn
í orðsendinguna, sem ég reit ósjálfrátt, veit ég ekki. Ég
hafði enga hugmynd haft um, með hverri lest hún ætlaði
að ferðast, og enga minnstu hugmynd gat ég haft um þetta
ógeðfellda atvik, sem fyrir hana hafði komið.
I þau fimmtán ár, sem liðin eru síðan þetta gerðist,
hefir ég þrásinnis fengið og fæ enn svona orðsendingar
frá vinum mínum, skrifaðar ósjálfrátt með hendi minni.
Stundum koma fyrir nokkrar skekkjur, oftast eru orð-
sendingarnar alveg furðulega réttar. Þessi flutningur hugs-
ana, fjarhrif, frá vinum mínum, sem enn lifa hér í heimi,
sem ég tek ósjálfrátt á móti, eru mér eins örugg stað-
reynd og rafmagnsritsíminn og hver önnur staðreynd, sem
haglega er unnt að sannfærast um.
Þá er næsta spurningin þessi: geta þessi ósjálfráðu