Morgunn - 01.06.1975, Síða 58

56
MORGUNN
þreytast, lamast og henni hnigna, þá er það eigi rétt, heldur
eru það þau líffæri, er standa í nánustu sambandi við hana,
og því helzt geta flutt oss boð eða skynjanir frá henni.
Markmið tilverunnar iilýtur að vera það, að auðga sálina
að vizku og göfgi. Þess betur, sem það tekst hér í lifi, á þess
hærra stig kemst sálin, og áhrif hennar á hugann fara eftir
því. Og eftir að hún skilur við likamann í dauðanum, verða
áhrif hennar einnig góð og farsæl, geti hún þá beitt þeim hér
á jörðinni. En eigi hið gagnstæða sér stað, svo að hið illa
hafi yfirráðin, verða áhrifin eftir því, hæði hér í lífi og hin-
um megin.
Þegar sú ályktun er dregin, að sjálfstætt lif eigi sér stað
eftir dauða efnisins, virðist erfitt að skilja annað en að líf í
vanalegri merkingu, hugur og sál séu sitt hvað.
Ég get heldur eigi skilið annað, en að það sé mjög algengt,
að mönnum veitist kostur á að finna, að þeir geti eigi skilið
sjálfa sig á annan hátt, en að þeir séu fleirþættir. Ef jieir
finna það eigi, þá mun það fyrir athugunarleysi eða skort
á glöggri hugsun. Þrásinnis hefir mér virzt ég verða þess
var i manneðlinu, bæði hjá mér og öðrum. Ég get búizt við,
að sumir álíti, að þetta stafi frá dulargáfum. Eigi vil ég bera
á móti, að þær séu, eins og nú stendur, sá leiðarsteinn, er
bendir einna gleggst á fleirskiptingu mannsins. En ég verð
að halda því fram, að ég standi þar litlu framar en almenn-
ingur og langt að baki mörgum. Ég er t. d. eigi skyggn eða
fjarsýnn i vöku, heyri eigi annarlegar heymir og verð eigi
var við fyrirbrigði. Ég tel eigi þótt slíkt geti borið við, því
að það getur talizt til hins almenna. Bygging mín og heilsa,
bæði andleg og likamleg, fer að öhu sem næst hinu almenna,
nema að líkindum heldur í hraustara lagi. Aldrei hef ég feng-
ið óráð, og verið vel hraustur gagnvart öllum skynvillum.
Að sönnu veit ég, að ég hefi verið berdreyminn fram yfir
hið algenga. En þar sem ábyggilegir draumar stafa oft frá
hugskeytum, þá er sennilegt, að ég sé einnig í vöku næmari
fyrir þeim en almennt gerist. Þó álít ég að meiru ráði, að ég
fór, af hendingu, ungur að hugsa um þetta efni, og hefi oft