19. júní - 19.06.1989, Qupperneq 21

Systrahugur
Þessi saga er
sprottin af
spurningunni
„hvað ef. . “ eins
og svo margar
sögur gera. Hvað
ef stjórnvöld réðu
hvernig börn má
ganga með? Hvað
efþú elskaðir
manninn þinn, en
hann ynni svo í
ráðuneytinu sem
kvœði upp
dauðadóm yfir
ófœddu barninu
þínu? Hvað ef
barnið sem þú
gengir með vœri af
„röngu“ kyni?
Smásaga
eftir
Chris Newport
í þýðingu
Kristínar A.
Árnadóttur
ÍCira hellti sér koníaki í staup og gekk
aftur út að glugganum. Sólin var nýsest og
vesturhiminninn var enn roðinn bleikum og
appelsínulitum skýjum. Handan borgar-
hvelfingarinnar glitti í himinblámann, litinn
sem hún hafði alltaf elskað. Bank á dyrnar
eyðilagði draumóra hennar.
Það var Kam, eldri systir hennar. Kira
opnaði dyrnar hljóðlega og hleypti henni
inn. Hún vissi að hún myndi ekki segja neitt
sem systir hennar ekki vissi.
„Svo það er þá stelpa?“ spurði Kam þegar
hún var líka komin með koníaksglas í hönd.
Kira laut höfði. „Mig grunaði það, fyrst ég
heyrði ekkert frá þér.“ Kam gerði sig líklega
til að hella sér í annað glas. Kira tók eftir að
systir hennar virtist jafnvel enn lotnari og
viðkvæmari en áður. Hún hafði aldrei náð
sér eftir að barnið hennar, sem einnig var
stúlka, var tekið frá henni með stjórnarboð-
aðri fóstureyðingu ári áður.
„Hvers vegna hafa þeir svona vitlaus lög,
Kam? Hvers vegna taka þeir allar dætur
okkar frá okkur, eins og þær væru ekki ann-
að en leikföng?“
Kam stundi. „Ég veit það ekki. Ég veit
bara hvað stendur í tilskipuninni.“
„Það veit ég líka, þeir lásu það fyrir mig
þegar mér var sagt að ég gengi með stúlku.
Eitthvað á þessa leið: „I kjölfar kjarnorku-
árásarinnar á níunda áratugnum, hefur
komið í ljós að ol' mörg heilbrigð stúlkubörn
hafa fæðst. Þar sem hlutfall drengja er miklu
lægra, gefur Heilbrigðisráðuneytið út þá til-
skipun að þær konur einar sem gangi með
drengi megi ala af sér börn.“ Kira brast í
grát, of særð og of reið til að geta haldið
áfram. „Þetta er ekki réttlátt, fjandans!
Þetta er barnið mitt! Hvaða rétt hafa þeir til
að taka það frá mér eins og ekkert sé?“ Kam
leit á yngri systur sína og sá bræðina speglast
í andliti hennar, kunnuglegan sársaukann
sem hún hafði sjálf þjáðst af einu sinni. Hún
kom ekki upp orði. Engin orð höfðu þá
komið að gagni því ekkert fékk breytt þeim
veruleika sem við blasti.
„Hvernig leið þér, þegar þú fréttir það?“
„Það var eins og að ganga í gegnum mar-
tröð,“ hún þagnaði og leit út um gluggann.
„Hvað hefur þú búið lengi hér í borginni,
Kira?“
„Við David fluttum hingað fyrir tveimur
árum. Vegna starfs hans í Heilbrigðismála-
ráðuneytinu. Við urðum að setjast að í New
Hope af því að ríkisstjórnin situr þar núna,“
hún hikaði og bætti svo við „síðan stríðinu
lauk.“
„Ég var fegin þegar það var afstaðið,“
sagði Kam mjúklega og minntist verkfall-
anna tveggja og þeirra ógnartíma sem fylgdu
í kjölfarið.
„Já, en er þetta kalda stríð eitthvað
betra?“ spurði Kira um leið og hún saup á
glasinu. Kam yppti öxlum.
„Hverju breytir það svo sem úr því sem
komið er? Allt lífið er eins og í bókum
Orwells. Kannski væri best að vera dauð. Þá
væri ég að minnsta kosti hjá barninu mínu.“
„Kam! Segðu þetta ekki.“
„Kira,“ byrjaði Kam, haldin skyndilegum
trega. „Þeir tóku barnið mitt og klúðruðu
því svo illilega að ég get ekki átt önnur börn.
Hvað hef ég að lifa fyrir? Þeir vilja ekki birta
bækurnar mínar, Karl snertir mig ekki leng-
ur.“ Tárin brutust fram í augu hennar. „Eg
held ég ætti að fara, annars verðurðu enn
þunglyndari.“ Kira kinkaði kolli, því hún
þekkti systur sína og þurfti að vera í einrúmi.
Þær stóðu þöglar við dyrnar og komu sér
ekki að því að kveðjast. Upp úr vasanum á
snjáðum sloppnum dró Kam upp velkt
dreifirit. Hún rétti Kiru það orðalaust. „Ég
veit ekki einu sinni hvort þær eru þarna leng-
ur,“ sagði hún uin leið og hún snérist á hæl
og hélt í átt að lyftunum sem flyttu hana
heim á leið. Kira horfði á eftir systur sinni
hverfa niður ganginn áður en hún svo mikið
sem leit á blaðið í hendi sér. En um leið og
hún gerði sér grein fyrir innihaldi orðanna
fyrir framan hana fóru hendur hennar að
skjálfa. Hún lokaði og var fljót að læsa dyr-
unum.
„Berjumst gegn útrýmingum karlveldis-
stjórnarinnar. Konur sem ganga með stúlku-
börn flýið til Barrens, fæðið börn ykkar í
friði,“ stóð á blaðinu. Gat þetta verið satt,
spurði Kira sjálfa sig. Það hlaut að vera.
Kam hefði ekki látið hana fá það ef það væri
ekki satt.
Hún sökk niður í stól og drakk í sig orð
þessara kvenna sem voru fullar reiði og ætl-
uðu ekki að láta ríkisstjórnina drepa börnin
21