19. júní - 19.06.1989, Síða 30

Sigrún Sveinbjarnardóttir og Brynjar Skaptason hafa skipt
með sér verkum í jafnari mæli en ég hefséð önnur hjón gera.
Þetta á bæði við um umönnun og uppeldi barna þeirra og
fjárhagslega framfærslu fjölskyldunnar.
Brynjar er skipaverkfrœðingur að mennt, hefur verið kennari
í hálfu starfi síðan hann flutti til Akureyrar og hann rekur
einnig eigin verkfræðistofu.
Sigrún er kennari og sálfræðingur. Hún kenndi fyrstu árin á
Akureyri og hefur síðan verið starfsmaður Svæðisstjórnar
fatlaðra á Norðurlandi eystra, nú sem framkvæmdastjóri.
Sigrún og Brynjar eiga þrjú börn, Hrólf 20 ára, Hrönn 16
ára og Hrafnkel 10 ára. Þau fóru til náms til Svíþjóðar með
Hrólf á fyrsta ári ogfluttu heim með tvö börn sumarið 1976.
Fyrst bjuggu þau eitt ár í Reykjavík, en síðan hefur fjölskyldan
verið búsett á Akureyri.
„BÆÐIVERÐA AÐ STÍGA
Brynjar: „Það eru tvö atriði sem
eru trúlega undirstaða þess að fólk
geti deilt með sér ábyrgðinni og unn-
ið svona saman. Bæði verða að stíga
svolítið til hliðar. í fyrsta lagi þarf
konan að gefa manninum pláss á
heimilinu á meðan börnin eru ung og
maðurinn þarf einnig að gefa kon-
unni pláss til að vinna og afla tekna til
heimilisins og þróast og vaxa í starfi.
Hefðbundna hlutverkaskiptingin
er sú að annað sjái um heimilið og
börnin og hitt sjái um aðföngin, og ég
býst við að það sé vont fyrir báða
aðila að brjótast út úr því mynstri.
Fyrir konuna að hleypa manninum
að á meðan börnin eru ung, og fyrir
manninn að hleypa konunni að. Það
skapast vani í lífi allra og þess vegna
er svo mikilvægt hvernig fólk skiptir
með sér hlutverkum strax í upphafi
sambúðarinnar.“
Uppreisn gegn hefðunum
Sigrún: „Eg man eftir því að ég
fann til mikillar uppreisnar innra
með mér eftir að við eignuðumst
Hrólf. Við komum bæði úr mjög
hefðbundnu umhverfi og ég vildi
ekki fara inn í það mynstur sem var
allt í kringum okkur. Ég ræddi þetta
ekki sérstaklega við Brynjar þá, en
við fluttum til Svíþjóðar og þar var
þjóðfélagið komið töluvert lengra
hvað þetta áhrærir. Þar buðust dag-
vistir fyrir barnið og fyrirmyndir að
því að konan væri líka í námi, ekki
bara karlinn. Þar voru heldur engir
ættingjar til að sýna okkur eða segja
hvernig hlutirnir ættu að vera, svo
þetta varð áreiðanlega mun auðveld-
ara en ef við hefðum verið hér
heima.“
Brynjar tekur undir þetta, og Sig-
rún bætir því við að hún hafi sem
barn aldrei skilið hvers vegna faðir
hennar þurfti að vinna tvöfalda
vinnu, og vinnan hans tók frá syst-
kinunum skemmtilegasta manninn
sem þau þekktu. Hún ákvað að sjá til
þess að faðir barnanna hennar fengi
að njóta barnanna og þau hans.
Og Sigrún rifjaði upp hve erfitt
það hafi verið að sækja tíma í skólan-
um frá Hrönn hálfs mánaðar gamalli.
Vera með mjólk í brjóstunum og vita
að hún yrði kannske óróleg á meðan
móðirin væri að heiman. En náms-
lánið hennar félli niður ef hún væri
heima, og fyrirvinnuábyrgðin varð
þess valdandi að hún gafst ekki upp.
Á sama tíma fékk Brynjar tækifæri til
að hugsa um barnið og þau feðginin
að mynda með sér samband sem
Sigrún segir að sé í dag eins og best
verði á kosið, algerlega skilyrðislaust
og kvaðalaust.
Sigrún: „Ég held að þarna sé und-
irstaðan, og þarna sé eftir einhverju
að sækjast. Og þar með ógnar það
ekki manninum að konan fari út að
vinna, því það gefur honum færi á að
njóta þessa sambands við börnin sem
hann hefur stofnað til eins og hún.
Ég veit að börnin eru í mjög góðum
höndum hjá Brynjari og ég velti því
yfirleitt ekki fyrir mér hvernig þeir
hlutir ganga. Hann er inni í því sem
þarf að sinna og allri tilfinningalegri
umönnum.“
Fyrstu árin heima erfið
Sigrún: „Auðvitað vorum við orð-
in meðvituð um ýmislegt eftir langa
búsetu í Svíþjóð, bæði í fullu námi og
skiptum með okkur umönnun barn-
anna. Við vorum bæði það nálægt
börnum okkar að hvorugt okkar gat
hugsað sér að hitt missti af þeim og
færi alveg á kaf í vinnu þegar heim
kom.
30
*