Morgunn - 01.12.1963, Page 35

MORGUNN
109
um samúðar höndum um efnið og lætur sög’umenn sína
jafnan hafa orðið. Þessvegna ber á skemmtilegum svip-
brigðum í stíl og blæ sagnanna. Má segja að sögurnar
hafi nærri ósjálfrátt oltið henni í skaut af vörum aldr-
aðs fólks frá því hún fyrst hóf ferðir sínar um byggðir
Nova Scotia 1928 til þess að ná fornum þjóðsögum á
segulband og forða þeim frá glötun gleymskunnar.
Hér kennir margra grasa. Ýmsir taka til orða sem
reynslu hafa haft öndum, svipum og fyrirboðum, og
oftar en einu sinni hafa þeir sýnt sig, hinir fordæmdu
varðmenn, er um ótalin ár hafa nauðugir og oft sneidd-
ir höfðinu, gætt hinna gífurlegu fjársjóða er sjóræningj-
ar eiga að hafa grafið víðs vegar um Nova Scotia. Það
er svo reimt í þessari bók, að það er jafnan togað í tær
á mönnum þar sem þeir liggja á bæn í svefnhúsum sín-
um, af því einu að hinir framliðnu þykjast eitthvað
þurfa að kvabba á þeim.
Dr. Creighton telur keltnesku fólki dulrænu í blóð
borna, og segir Skota vera ófreska mjög. Kveður hún
eldri sjómenn hafa oft átt þessari gáfu lífið að launa.
Sjáum nú hann Ephraim Doan. Hann liggur upp í koju
út í skútu í Shellburne, N.S., þegar hann, allt í einu
heyrir mastrið falla niður. Hann fer að athuga þetta,
en sér þá strax að allt er með feldu og ekkert hefir
raskast. En Ephraim gamli skildi þegar á hann var yrt.
Hann gekk af skipi og fór ekki fyrirhugaða ferð til
Boston. Þetta var í desember 1888. Hafrok mikið skall
á og skipið fórst.
Kona Godfreys skipstjóra hefir merkilega sögu eftir
manni sínum. Það flaug í hann pappírspakki þar sem
hann lá fyrir í koju sinni, og hugði hann stýrimann
vera að hrekkja sig. En þá er hann leit við, sá hann að
blossaði eldur á stærð við mann upp úr miðju gólfi og
þaðan var yrt á hann. „Þú ferst ef þú fylgir þessu skipi.
Farðu ekki þessa ferð, og muntu þá deyja heima hjá þér
í hárri elli.“ Þessu hlýddi Godfrey og annar skipstjóri