Morgunn - 01.12.1963, Qupperneq 51

MORGUNN
125
verði dýr, þangað til þeir ,,endurfæðast“ í einhverjum
skilningi. Markalínuna kann Guð auðvitað að draga, en
vér menn ekki. En ég hefi sáralitla löngun til að full-
yrða mikið um, hvernig Guð dregur þessa línu, og það-
an af síður hefi ég löngun til að segja, hvernig eða hvar
hann ætti að draga hana.
Óhugsandi er ekki, að þessa markalínu beri ekki að
draga milli dýra og manna, heldur einfaldlega milli
manna, þannig að sumir þeirra séu ódauðlegir, en aðrir
ekki, eða m.ö.o., að sumir menn séu endurfæddir til ó-
dauðleika en aðrir ekki. Slíka endurfæðingu má ekki
takmarka við þá, sem eftir skilningi N.-testamentisins
hafa endurfæðst í Kristi. Allir menn, sem í sannleika
er hægt að segja um, að leiti Guðs, hvort sem þeir eru
sér þess meðvitandi eða ekki, allir menn, sem hafa op-
inn hug við æðri markmiðum og möguleikum, siðrænna
og andlegra lífi en lifað verður hér á jörðu, og þrá það
í einlægni, — þessir menn munu vissulega öðlast gjöf
eilífs lífs.
Um hroka hefir þeim mönnum verið brugðið,, sem
vænta sáluhjálpar fyrir sjálfa sig, en geta samt ekki
trúað því, að allar mannsálir frelsist. Við þessari á-
sökun á kristinn maður svar. Traust hans grundvallast
ekki á því, að hann sé þessarar gjafar verðugur, og ekki
á því, að hann hafi unnið sjálfur til hjálpræðisins, traust
hans, von hans grundvallast á náð Guðs. Þótt hann sé
ekki Kalvínstrúarmaður getur hann bent á, að það eru
engir eigin verðleikar að veita viðtöku hinni frjálsu
gjöf fyrirgefningarinnar. Og sé hann Kalvínstrúarmað-
ur, eins og ég held, að þeir sem hugsa djúpt, hljóti að
vera, á þann hátt, að hann sér að frelsi mannsins er
ekki ósamrímanlegt alveldi Guðs, þá mun hann með enn
meiri djörfung fá borið af sér þá afsökun, að hjálpar-
vissa hans beri hroka vitni. Það var einmitt vegna þess,
að Kalvín taldi sjálfan sig ekki betri en aðra menn af