Morgunn - 01.12.1963, Síða 62

136
MORGUNN
veruleika í manninum. Þá er ekki lengur spurt um,
hvort Guð sé til. Þá er maðurinn sjálfur orðinn Guð.
Ég er í Guði, já, ég er eitt með sjálfum Guði.
En munið, að ef þér viljið öðlast þessa guðsþekkingu,
þá þarf til þess ástríðumagn trúarinnar. Hinir veik-
Iyndu, sljógu, læra ekki að þekkja Guð. Mýstíkkin er
ekki fólgin í kyrrð og athafnaleysi. Hún er hin æðsta,
fullkomnasta tjáning lífsins." Og ábótinn sagði mér, las
mér, hina dularfullu líkningu Ramakrishna um draum
ræningjans um gullið og þorsta mannssálarinnar eftir
Guði:
„Bamið mitt, sagði hann við mig og augu hans Ijóm-
uðu af stórri aðdáun, — hugsaðu þér að í einu herbergi
væri fullur sekkur af gulli, og ræningi í næsta herbergi.
Heldur þú að ræninginn gæti sofið? Nei, hugur hans
væri allur við það, hvemig hann gæti komizt inn 1 næsta
herbergið og náð gullinu.
Heldur þú þá, að maður sem algerlega er sannfærður
um, að til sé æðri veruleiki að baki hins breytilega skyn-
heims, að til sé Guð, eilíf vera, sem aldrei deyr, vera,
sem geymi með sér alla sælu,, svo svimandi mikla sælu,
að í samanburði við hana sé öll gleði skynheimsins ekki
neitt, — heldur þú að slíkur maður finni frið, ef hann
reynir ekki að berjast? Og mun hann nokkurt augnablik
geta látið vera að stríða og berjast?
Nei, segi ég þér, slíkur maður yrði brjálaður af þrá."
Þessari sterku þrá bar einnig Swami Vivekananda
vitni, er hann lauk fyrirlestri í London með þessum
ástríðuþrungnu orðum:
„Og einnig nú, eftir að ég hefi lifað fjögur ár við
allan dýrðarljóma og auðævi Vesturlanda, er mér enn
ljóst,. að í öllum heimi er ekkert, sem raunverulegu máli
skiptir, — nema Guð einn.“
♦