Morgunn - 01.12.1984, Qupperneq 39

GRUNDVALLARKENNINGAR . . .
113
inn til lífs“ sem allstaðar má sjá í náttúrinni. Hvati Món-
adsins, þ. e. „löngunin í meira“, má hvarvetna og ávallt
sjá sem áhrifavald í þróun lífs og forms.
Þegar formin eru orðin nægilega þróuð til að verða
starfstæki mannlegrar vitundar „skjótast" Mónödin niður
og taka sér búsetu í þeim. Er þau komast í snertingu við
hugefni það er verið hefur í þróun og frjógva það, verður
bað til sem kallast „orsakalíkami“ og er hið raunveru-
lega farartæki séreðlismyndaðrar mannlegrar vitundar.
Þessi staka mannlega vitund er nefnd „egó“, eða sál, og
niætti kallast tjáningartæki Mónadana, á sama hátt og
Persónuleikinn er tjáningarmiðill sálarinnar. Frá hinu
hæsta til hins lægsta stigs mannlegrar vitundar er óslit-
inn þráður.
Oft er spurt hvort við höfum þróast í gegnum dýra-
tíkið. Það sést af ofansögðu að þó að lifið sem orðið hefur
óaðskiljanlegt frá meðvitund okkar og formið sem við
búum í hafi þróast í gegnum hin lægri lífríki, þá hefur
hiannleg vitund sjálf aldrei verið annað en mannleg vit-
und. Ekkert sem við getum nefnt ,,ég“ hefur dvalið í form-
úm hinna lægri lífríkja. Ég-vitundin tilheyrir tengingu
Mónadsins við formið og varð til við myndun orsaka-
hkamans. Þessi viðburður nefnist séreðlismyndun og
markar þá ummyndun er verður frá einfaldari vitund
dýraríkisins til sjálfsvitundar hinnar mannlegu sálar. Þó
svo að þessi séreðlismyndaða mannsál geti aldrei snúið
aftur til dýraríkisins á hún langt í land með að öðlast hið
iullkomna frelsi sem er hennar æðsta takmark.
f dýraríkinu er sagt að það sem nefnist hópsál birti sig
1 líkömum nokkurra dýra sömu tegundar í einu. Eitt dýr
myndar aðeins hluta af hinni sameiginlegu hópsál. Reynsla
su er fæst í líkömum dýranna hverfur á dauðastundinni
aftur til hópsálarinnar og nýtist öllum þeim dýrum sem á
eftir koma og tilheyra sömu hópsál. Til að skýra þetta
uánar hefur samlíking við vatnsglas verið notuð. Vatn-
•ð er litalaust í byrjun, en ef því er skipt niður á nokk-