Morgunn - 01.12.1996, Blaðsíða 16

Efnið og andinn
ákaflega litlar því það verður ekki tenging. Þess
vegna tel ég rétt að trúin hafi mikið að segja og að
hún geti eflt ónæmiskerfið þannig að það lækni lík-
amann sjálft. Á sama hátt geturðu rifið það niður ef
þú ert vantrúaður og neikvæður. Læknavísindin eru,
sem betur fer, að átta sig meira á því hversu mikið
undirstöðuvandamál þetta er, þ.e.a.s. hin andlega af-
staða sjúklingsins.
I maí 1966 varð ég forseti Sálarrannsóknafélags ís-
lands, en þá tók ég við af séra Sigurði Hauki Guð-
jónssyni. Þar var m.a. starfandi Hafsteinn Björnsson
miðill. Honum hafði ég fyrst kynnst árið 1958 þegar
ég fór á minn fyrsta fund hjá honum. Þar kom fram
merkilegl sönnunaratriði. í gegn hjá honum kom
Björn Jónsson, faðir tengdamóður minnar, Guðlaug-
ar Björnsdóttur, sem var á þessum fundi. Björn hafði
þá látist um þrjátíu árum áður.
Þegar miðillinn er kominn í samband þá stendur
hann upp og tekur í höndina á mér. Þá tek ég eftir því
að litli fingur hægri handar hans er krepptur inn í
lófann. Hann heilsar mér og segir:
„Við hittumst nú aldrei í jarðlífinu.“
Eg samsinnti því, þar sem það var rétt. Hann heils-
aði síðan fleirum sem hann þekkti þarna á fundinum,
m.a. var þarna Þorsteinn Þorsteinsson sýslumaður,
einnig kona mín, Unnur Andrea Jónsdóttir.
Eftir fundinn spyr ég Guðlaugu dóttur Björns,
hvort faðir hennar hefði haft krepptan litla fingur á
hægri hendi. Hún kannaðist ekki við það. Viku
seinna er ég svo staddur á heimili systur hennar, Sig-
urlínu, konu Jóns heitins Gunnarssonar verkfræð-
ings, og spurði ég hana þá sömu spurningar en hún
14 MORGUNN