Morgunn - 01.12.1997, Blaðsíða 8

Ritstjórarabb
varðandi sambandsmálin, þá er ekki ólíklegt að niður-
staðan sé sú að þetta muni allt byggjast á því að við lærum
að fara enn frekar með það öfluga og næma skynjunar-
tæki sem við höfum í höfði okkar.
Þekking sú, sem okkur hefur borist og til okkar hefur
verið beint, miðar fyrst og fremst að því að gera okkur
grein fyrir veröldinni fyrir handan, flutningi fólks þangað
og áframhaldandi lífi. Við höfum verið og erum á upp-
lýsingarstiginu. Málið hefur snúist um það að gera okkur
grein fyrir takmarkinu, vekja okkur upp til umhugsunar
um þennan veruleika. Það hlaut að vera frumskrefið.
Fyrst er að kenna okkur um þessa staðreynd, síðan að lifa
með vitneskjunni, lifa eftir henni, og síðan að skapa okkur
sjálf verkfærið til þess að nýta hana og lifa í henni, þegar
þroski okkar gerir okkur fært að fara með þá getu og
þekkingu, sjálfum okkur og öðrum að meinalausu.
Möguleikinn er sem sagt nú þegar til staðar, það vitum
við. Reyndar eru þetta aðeins örlitlar „glufur“ og örsmáir
„daggardropar“ ennþá, sem lýsa okkur og svala þekk-
ingarþorstanum. En mjór er mikils vísir.
Og fleira mætti telja sem styður þetta. Menn hafa spurt:
Hvers vegna er líkamningamiðlun nánast horfin í dag?
Hvers vegna eru svona fáir fyrirbæramiðlar orðnir til?
Sumir hafa viljað skella skuldinni á lélega frammistöðu
aðstandenda sálarrannsóknafélaga og þeirra sem fylgjast
ættu með hugsanlegum miðilsefnum í þessa veru.
Það er að minu viti afskaplega mikil einföldun og
jafnframt ofmat á hlutverki og mér liggur við að segja
möguleikum fólks, þó svo það væri allt af vilja gert til
þess að hafa hönd í bagga um framþróun þessara mála, til
þess að ráða einhverju um það hversu þessum sambands-
möguleikum fer fram. Við vitum ekki eftir hvaða lögmáli
6 MORGUNN