Morgunn - 01.12.1997, Blaðsíða 96

Hugheimar
innilokaður í efnistegundum geðheima. Er það sökum
þess, að þá eru hugsanir hans ekki framar háleitar né
góðar. Það lætur því nær sanni að segja, að töframaðurinn
geti starfað í hugheimum á meðan hann getur gleymt því,
að hann er töframaður.
En jafnvel þótt hann gæti nú ekki gleymt öllum töfrum
sínum um stund, þá yrði hann ekki sýnilegur öðrum
mönnum í hugheimum, ef hann gæti haldist þar við, en
þeim, sem starfa þar með fullri meðvitund, engan veginn
hinum, er njóta þar hinnar himnesku hvíldar og sælu eftir
dauðann. Þetta kemur til af því, að hver og einn fram-
liðinn maður er þar sem lokaður inni í sínum eigin
hugmyndaheimi. Hann getur ekki orðið fyrir utanaðkom-
andi áhrifum og þess vegna getur hann ekki orðið fyrir
neinni truflun. Þau eru því sönn þessi afar fornu ummæli
er segja að hið himneska tilverustig sé sá staður, „þar sem
vondir menn fá ekki valdið meinum en þreyttir notið
þráðrar hvíldar."
/ svefni og dái
Þegar við nú vitum að menn, er lifa jarðnesku lifi, geta
talist til íbúa hugheima, er ekki nema eðlilegt að spurt sé
hvort menn, sem eru svona eins og fólk er flest, geti ekki
komist öðru hvoru upp á hið himneska tilverustig, á
meðan líkaminn sefur, eða þá þeir menn, er hafa þroskað
hjá sér dulræna eða sálræna hæfileika. Sannleikurinn er sá
að það er mjög sjaldgæft að slíkir menn komist upp á hið
himneska tilverustig, á meðan þeir lifa jarðnesku lífi. Þó
getur það borið við. En til þess að það geti orðið, verða
þeir að hafa lifað frábærlega hreinu og flekklausu lífi, og
helja sig upp á hið himneska tilverustig í einhverjum góð-
94 MORGUNN