Morgunn - 01.12.1997, Blaðsíða 21

Saimanir fyrir lífi eftir dauðann
enn séu fáir dulsálarfræðingar að vinna að málinu í dag,
þá hafa störf þeirra leitt til nýrra sannana varðandi spurn-
inguna um líf eftir dauðann.
Rannsóknir í dag hafa aðallega falist í tvennu:
1. Rannsóknum á því hvort við, hin lifandi, getum lifað af
dauðann;
2. Rannsóknum á beinu sambandi við látna einstaklinga.
Við munum nú líta á þessi atriði hvort fyrir sig.
Framlífsrannsóknir á nteðal lifenda.
Rannsóknir á sálförum urðu meginmarkmiðið í við-
amiklum framlífsrannsóknum á sjöunda áratugnum. Ef
sálin getur farið út fyrir líkamann í lifanda lífi, eins og
þessi lifsreynsla bendir til, þá er hægt að halda því fram
að sálin sé alls ekki fastbundin líkamanum og örlögum
hans. Með öðrum orðum, slíkt fyrirbæri mundi vera
grunnatriði fyrir möguleika á framhaldslífi.
Rannsóknafólk bæði hjá Ameríska sálarrannsókna-
félaginu í New-York og Dulfræðistofnuninni í Durham í
N-Carolina, fengu áhuga á þessu atriði þegar það fékk, á
sjöunda áratugnum, fé til rannsókna á framhaldslífi.
Dr. Karlis Osis stjórnaði rannsóknunum hjá A.s. Hann
sneri sér að því að kanna hvort til væri einhver skynjunar-
partur í okkur, sem gæti yfirgefið likamann. Þetta leiddi
til „flug“tilrauna, m.a. í samvinnu við Ingo Swann, en
Osis hannaði fjölda sálfaratilrauna fyrir hann.
Rannsóknir sem gerðar voru í rannsóknastofunni í Dur-
ham, þróuðust í aðrar áttir, þar sem dr. Robert Morris,
sem stjórnaði rannsóknunum þar, hafði meiri áhuga á að
finna einhver merki um sjálfið, sem gæti yfirgefið
MORGUNN 19