Morgunn - 01.12.1997, Blaðsíða 93

Hugheimar
aðalflokka, það er að segja: menn, sem íklæddir eru jarð-
neskum líkama og menn, sem hafa afklæðst honum, eða
með öðrum orðum: lifandi menn og dána, eins og þeir eru
almennt en ranglega nefndir. Dulspekinemandinn þarf
ekki að hafa mikil kynni af hinum æðri tilverustigum, til
þess að skoðun hans á dauðanum taki gagngerri breyt-
ingu, því að jafnvel þótt hann hafi ekki vaknað til fullrar
meðvitundar á hæra tilverustigi en geðheimum, þá hefur
hann samt getað gengið alveg úr skugga um að hér á
jarðnesku tilverustigi geta menn ekki gert sér nokkra
grein fyrir, hvað það er að njóta lífsins í raun og veru. En
auðvitað kemst hann ennþá betur að raun um þetta, er
hann tekur til þess að starfa með fullri meðvitund í
hugheimum. Hann sér þá og finnur, að það er síður en
svo, að tilveruleysi eða dauði taki við hjá mönnum, er þeir
hverfa af hinu jarðneska tilverustigi. Þá fyrst byrjar hið
sanna og raunverulega líf. Því miður eru engin þau orð til
á tungu okkar, er getur táknað hinn verulega mun, sem er
á þeim mönnum, er dvelja algerlega á hinu himneska
tilverustigi og hinum, sem lifa jafnframt jarðnesku lífi.
Vera má, að einna best væri að kalla hina fyrrnefndu úr-
holdgaða, en hiðna síðar nefndu holdgaða. Orð þessi eru
að vísu engan veginn viðfeldin, en þau hafa þann kostinn
að þau eru ekki eins villandi og orðin „lifandi menn og
dánir.“ Við skulum nú virða fyrir okkur þá íbúa hug-
heima, er við nefnum holdgaða menn.
Holdgaðir menn.
Með orðum þessum eigum við við þá menn, sem eru
tengdir við jarðneska líkamann en starfa samt með fullri
meðvitund í hugheimum. Þeir eru allir, undantekningar-
laust, annað hvort fullnumar eða þá þeir af lærisveinum
MORGUNN 91