Lindin - 01.01.1957, Síða 32

26
L I N D I N
öllu góðu, og gömlura vinum hans sámaði. Því tóku Fljóta-
menn ekki í taumana fyrr, ef ástæða var til.“ Og því eru
þeir að ráðast nú á gjörbreyttan mann?, hugsuðu þeir.
Nákunnugur vinur hans kom því til vegar að hann átti
kost á að verða settur prestur að Stað í Grunnavík haustið
1916, en séra Jónmundi þótti ekki fýsilegt að flytjast í
harðindasveit að húsalausu prestssetri, og reyndi að fá sér
eitthvert starf í Reykjavík. En svo fór að hann var sett-
ur prestur að Stað 1918 og var veitt brauðið 1921, þegar
allir voru orðnir sammála um að þar var hann „réttur mað-
ur á réttum stað.“
Um störf hans þar þarf ég ekki að fjölyrða, allra sízt við
Vestfirðinga, en þeir sem eiga bókina „Hver er maðurinn?“,
geta séð, að þau voru mörg. Vel er mér kunnugt um að
honum var mjög annt um trúarlega og andlega velferð sókn-
arbarna sinna og hirti hvorki um illviðri né illfær fjöll er
hann varð um 10 ára skeið að þjóna öllum Homströndum,
af því að ekki fékkst prestur að Stað í Aðalvík.
Margar eru sögumar frá þeim ferðalögum, en fátt vildi
hann um það segja, hvort þær væru sannar. Set ég hér samt
eina til gamans: Röskur maður ungur var fenginn til að
fylgja prestinum yfir brattan fjallgarð í slæmu veðri. Þeim
gekk greitt í fyrstu en í miðjum hlíðum fór fylgdarmaður
að verða á eftir. Rétt áður en komið var upp á fjallsbrún,
beið séra Jónmundur eftir honum og sagði svo: „Nú skalt
þú snúa við. Ég er ömggur einsamall, en ekki er ég viss um
að ég geti borið þig til bæja“.
Þótt hann skrifaði mér f jölmörg bréf, minntist hann varla
á störf sín og hagi öðmvísi en með góðlátlegri kímni. Fá-
ein sýnishorn langar mig til að nefna, dagsetning skiptir
ekki máli: