Lindin - 01.01.1957, Qupperneq 83

L I N D I N
77
ust þá sjúkdómseinkennin áleitnari við hann. Tveim dög-
um fyrir andlát sitt, heimsótti hann mig Tjáði hann mér
þé um heilsufar sitt. Vissi hann þá, að hverju hlaut að
stefna. Slík var hugarró hans, að aldrei gat maður merkt
á honum aeðru eða kvíða. Og svo var einnig í það sinn, sem
fundum okkar bar seinast saman, er hann átti svo skammt
eftir ólifað.
Síðan ég kom hingað til Isafjarðar, hafa fáir verið mér
meira virði hér, en séra Óli Ketilsson. Hann studdi mig í
starfi mínu og var hvetjandi. Hann var mér því hinn trygg-
asti vinur. Hann þekkti af raun vanda prestsins í starfi og
skildi því fleira í því sambandi en almennt gerist, þar sem
leið kennimannsins er ekki ætíð blómum stráð, enda þótt
sumum virðist svo á ytra borðinu. Þar er við að etja sinnu-
leysi fjöldans á kirkjulegum málefnum, en prestinum stund-
um um kennt, er hann leitar gegn straumi tímans í þessum
efnum, en fær litlu áorkað. En slíkir menn sem séra Óli,
sem uppörfa og hvetja, eru Ijósgeislamir á vegferðinni, sem
með leiftri sínu lýsa og verma og auðvelda torsótta leið.
Annars er það svo, að mennimir ýmist auðvelda okkur
gönguna á vegferðinni í gegnum lífið eða torvelda hana.
Þeir, sem auðvelda hana, eru okkur boðberar hins guðlega
og eilífa, boðberar kærleikans, sem vilja laga mannlífið og
hafa bætandi áhrif á það með góðvilja sínum og leiðbein-
andi starfi. Þeir em sem lýsandi vitar eða vörður, sem vísa
hinn rétta veg og forða frá villigötum og ógöngum. Á slík-
um mönnum hefir mannkynið lifað og heilbrigt starf þess,
en hlotið jafnan bölvun af þeim, sem hugsa eingöngu um
sitt eigið, og sundurdreifa kröftunum, en sameina þá ekki
til átaka á framsóknar og framþróunarbraut þess. En hver
sð maður, sem vinnur að fullkomnun og þroska, er gim-